Ἑορτάσθηκε πανηγυρικά καί φέτος ἡ μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων στήν Ναύπακτο.
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος προεξῆρχε τοῦ πανηγυρικοῦ ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, πλαισιούμενος ἀπό τούς ἱερεῖς ἀρχιμ. Πολύκαρπο Θεοφάνη, ἱεροκήρυκα, π. Θωμᾶ Βαμβίνη, Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο, π. Παναγιώτη Χαντζῆ, ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ καί τόν ἱεροδ. Παΐσιο.
Ἀντί κηρύγματος ἀναγνώσθηκε ἡ Ποιμαντορικὴ ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου.
Στήν ἐγκύκλιο ἀναφέρθηκε στήν συνήθεια τήν ὁποία ὑπάρχει νά στολίζεται ἡ φάτνη, μέσα στήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Χριστός καί ἑρμήνευσε αὐτό τό γεγονός μέ βάση τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Νύσσης:
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, πού ἔζησε τόν 4ο αἰώνα μ.Χ., ἑρμηνεύει τά ὅσα ἔγιναν στό σπήλαιο κατά τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ σέ ἀναφορά μέ τήν ὑπάρχουσα τότε κατάσταση.
Σέ ὁμιλία του στήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀναλύει ὅτι βλέποντας τό σπήλαιο στό ὁποῖο γεννήθηκε ὁ Δεσπότης Χριστός πρέπει νά σκεφθοῦμε «τόν ἀφεγγῆ καί ὑπόγειον τῶν ἀνθρώπων βίον». Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης κάθονταν μέσα στό σκοτάδι καί τήν σκιά τοῦ θανάτου, μέσα στόν σκοτεινό καί ὑπόγειο βίο ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς καί σέ αὐτόν τόν κόσμο ἦλθε τό Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά νά δώση φῶς καί ζωή.
Ἀκόμη, ὁ γεννηθείς Χριστός, ὡς βρέφος τυλίγεται μέ τά σπάργανα, σύμφωνα μέ τήν συνήθεια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τά ὁποῖα σημαίνουν ὅτι Αὐτός ὁ ἀναμάρτητος καί καθαρός προσέλαβε τίς σειρές τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων. Ὅπως τά σπάργανα σφίγγουν τό σῶμα τοῦ βρέφους, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος διασφίγγεται ἀπό πολλές σειρές ἁμαρτιῶν, καί γι’ αὐτό ὁ Χριστός ἐνηνθρώπισε γιά νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό αὐτά.
Μέσα στό σπήλαιο εἶναι καί ἡ φάτνη, δηλαδή «τό ἐνδιαίτημα τῶν ἀλόγων ζώων» καί ἐκεῖ βρίσκονταν ὁ βοῦς-τό βόδι καί ἡ ὄνος. Ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὥστε τό βόδι πού δηλώνει τόν Ἑβραῖο πού βρίσκεται στόν ζυγό τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, καί ἡ ὄνος, πού εἶναι τό μεταφορικό ζῶο καί δηλώνει τόν ἄνθρωπο πού εἶναι φορτωμένος ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς εἰδωλολατρείας, νά γνωρίσουν τόν Κύριό τους καί τό παχνί τοῦ Κυρίου τους καί νά ἐλευθερωθοῦν.
Μέσα στήν φάτνη εἶναι τό χορτάρι, πού εἶναι ἡ κατάλληλη τροφή γιά τά ζῶα. Καί ὁ Χριστός πού εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, τοποθετήθηκε μέσα στήν φάτνη γιά νά ἔχει τήν κατάλληλο τροφή τό λογικό ζῶο, ὁ ἄνθρωπος. Ἔτσι, τά ἔλλογα ζῶα, δηλαδή οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ζωή, ἀλλά ζοῦν μέ τήν ἁμαρτία ἀλόγως, νά γίνουν λογικοί συνδεδεμένοι μέ τόν Λόγο Χριστό.
Ὁ Χριστός γεννήθηκε μέσα στήν φάτνη ἀνάμεσα στό βόδι καί τήν ὄνο, ὥστε νά γίνη μεσίτης καί τῶν δύο, δηλαδή τῶν Ἑβραίων καί τῶν Εἰδωλολατρῶν, γιά νά γκρεμίση τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ καί νά ἑνώση στό πρόσωπό Του τούς δύο λαούς σέ ἕναν ἄνθρωπο, μέ τό νά καταργήση τόν βαρύ ζυγό τοῦ Νόμου καί νά ἐλευθερώση τόν ἐθνικό ἄνθρωπο ἀπό τό φορτίο τῆς ἁμαρτίας».
Στήν συνέχεια ἀναφερόμενος στήν ἐποχή μας εἶπε ὅτι ὅταν αὐτές τίς ἡμέρες βλέπουμε ἕνα σπήλαιο καί μιά φάτνη καί τό βρέφος Χριστό μέσα σέ αὐτήν πρέπει νά σκεπτόμαστε τήν κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητος τότε, ἀλλά καί τό ποιό εἶναι τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, τό νά τήν ἐλευθερώση ἀπό τήν δουλεία καί νά τήν ἐπαναφέρη στό «ἀρχαῖον κάλλος». Συγχρόνως, πρέπει νά ἀναλογιζόμαστε ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς φάτνης μέ τά ζῶα καί τό χορτάρι μέσα στό σκοτεινό σπήλαιο προσαρμόζεται στήν ἐποχή μας, τήν λεγομένη χριστιανική καί στήν χώρα μας, ὅπως καί σέ ἄλλες χῶρες Ὀρθόδοξες.
Οἱ ἄνθρωποι στίς ἡμέρες μας, ἀκόμη καί Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, ζῶντας στά σκοτεινά σπήλαια τῶν παθῶν, ἀπομακρυσμένοι ἀπό τό Φῶς τό ἀληθινό, περιβαλλόμαστε ἀπό σειρές ἁμαρτιῶν, ἀτομικῶν καί γενικῶν, μέ ἀδικίες, βιαιότητες καί πολέμους, ἐξακολουθοῦμε νά εἴμαστε ὄντα μέ ζωή, ἀλλά χωρίς στέρεη λογική καί φωτισμένο νοῦ, στερούμαστε καί τῆς πραγματικῆς τροφῆς, πού εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς, ὁ Χριστός. Μέ ἄλλα λόγια ζοῦμε παραλόγως καί ἀλόγως χωρίς τόν Λόγο Χριστό.
Ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς ἐλευθερώση ἀπό αὐτό τό σκοτεινό σπήλαιο, τό σπήλαιο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καί τό σπήλαιο τοῦ λεγομένου ὑποσυνειδήτου καί νά γεμίση μέ Φῶς τήν ζωή μας, ἀλλά ἐμεῖς προτιμᾶμε νά πορευόμαστε φορτωμένοι ἁμαρτίες καί πάθη, χωρίς τόν Λόγο Χριστό. Αὐτό πρέπει νά σκεπτόμαστε κάθε φορά πού βλέπουμε αὐτές τίς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων ἕνα σπήλαιο καί μιά φάτνη ὅπου βρίσκεται τό βρέφος Χριστός.
Δέν πρέπει νά ἑορτάζουμε τήν μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων σέ σπηλαιώδη βίο καί σέ φάτνη ἀλόγων καταστάσεων, ἀλλά σέ μιά ἐλευθερωτική καί ἀναστάσιμη πορεία πρός τό Φῶς. Αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀπό τό σκοτεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ μᾶς ὁδηγεῖ στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Τέλος εύχήθηκε χρόνια πολλά, εὐλογημένα, φωτισμένα καί ἐλευθερωτικά
