ΚΥΠΡΟΣ 1974 – 2024
Πενήντα χρόνια πέρασαν από εκείνη την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου του 1974, όπου οι Τούρκοι εισέβαλλαν με το γνωστό βρώμικο τρόπο στο νησί. Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν και αμαύρωσαν την ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι πασίγνωστα σε όλη την ανθρωπότητα. Σήμερα με την συμπλήρωση μισού αιώνα κατοχής, ταπείνωσης και υποδούλωσης της μισής σχεδόν Κύπρου, αξίζει να μνημονεύσουμε – για να μάθουν και οι νέοι – μερικά από τα πρωτοκλασάτα υψηλόβαθμα στελέχη της Χούντας των Συνταγματαρχών, που ήταν οι αρνητικοί πρωταγωνιστές και φέρουν ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ γιατί με τις εγκληματο – προδοτικές πράξεις τους, έθεσαν την Ελλάδα στο γύψο, την γύρισαν πολλά χρόνια πίσω, και στην Κύπρο δε, έφεραν το χάος και την καταστροφή.
Η αρχή έγινε στις 21 Απριλίου το 1967, από τον τότε Συνταγματάρχη, Γιώργο Παπαδόπουλο, ο οποίος διά της βίας και υπό την απειλή των όπλων επέβαλλε την δικτατορία στη χώρα μας. Στην συνέχεια τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, προέβη στην εγκληματική πράξη απόσυρσης της Μεραρχίας των οκτώ χιλιάδων Ελλήνων οπλιτών, που είχε στείλει τον Απρίλιο το 1964, η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, για την περιφρούρηση και την ασφάλεια του νησιού. Αυτή η λανθασμένη απόφαση του δικτάτορα, όπως απεδείχθη στην συνέχεια του πολέμου ήταν μοιραία και στοίχισε στην Κύπρο. Ο Παπαδόπουλος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τα βρώμικα σχέδιά του, γιατί στις 15 Νοεμβρίου το 1973, με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ένας άλλος δικτάτορας, ο Ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης τον ανέτρεψε και ανέλαβε την εξουσία. Με την πάροδο του χρόνου σ’ αυτή, πήρε την απόφαση να ανατρέψει με πραξικόπημα τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, με το πρόσχημα της ένωσής της με την Ελλάδα. Η απόφαση αυτή ελήφθη από τον ίδιο τον Ιωαννίδη, τον Πρόεδρο της ψευτοδημοκρατίας, Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, Στρατηγό Γρηγόρη Μπονάνο, και τον Πρωθυπουργό του Δικτατορικού καθεστώτος, Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Η εκτέλεση του εγχειρήματος ορίσθηκε η 15η Ιουλίου το 1974, όπου εδόθη εντολή από τον Ιωαννίδη στον εκτελούντα χρέη Διοικητή του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς Ταξίαρχο Μιχαήλ Γεωργίτση, με βοηθούς του τον Συνταγματάρχη Διοικητή των Καταδρομών της Εθνοφρουράς Κων/νο Κομπότη και τον Αντισυνταγματάρχη Υποδιοικητή της ΕΛ.ΔΥ.Κ., Κων/νο Παπαγιάννη (με ένα μικρό τμήμα Ελθυκάριων οπλιτών) – όλοι έμπιστοι Αξιωματικοί του δικτάτορα –, να πραγματοποιήσουν επίθεση στο Προεδρικό Μέγαρο, με σκοπό την δολοφονία; ή την σύλληψη; (οι απόψεις διίστανται) του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, όμως δεν τα κατάφεραν και ο Μακάριος διά μέσου Πάφου διέφυγε στο εξωτερικό. Οι χουντικοί πραξικοπηματίες επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους στην ανατροπή του Μακαρίου, άφησαν την Κύπρο ανοχύρωτη και τελείως γυμνή, αμυντικά και επιθετικά, με αποτέλεσμα, οι Τούρκοι στην συνέχεια του πολέμου, να κάνουν παρέλαση. Στις 20 Ιουλίου, από την 6η πρωινή στοχοποιήθηκε από τους Τούρκους το Στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ., όπου και δέχθηκε τις πρώτες επιθέσεις από αέρος. Δύο ώρες αργότερα άρχισε η Τούρκικη απόβαση – αποβίβαση, δημιουργώντας ένα ασθενές και μικρής έκτασης προγεφύρωμα στην περιοχή «Πέντε Μίλι» ενισχυόμενο συνεχώς. Η Στρατιωτική ηγεσία των Αθηνών, όχι μόνο δεν αντέδρασε ως όφειλε, αλλά αντιθέτως προέβαινε σε καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, διά στόματος Μπονάνου, ότι οι Τούρκοι μπλοφάρουν. Εδώ, είναι ξεκάθαρο, ότι οι ευθύνες βαραίνουν αποκλειστικά τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγό Μπονάνο γιατί:
α) Αυτός ήταν ο δημιουργός της κρίσης, διατάσσοντας το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου.
β) Γιατί σαν συντονιστής των τριών όπλων δεν φρόντισε να διατάξει το ΓΕΕΦ, να εφαρμόσει άμεσα τα Σχέδια Άμυνας του νησιού.
γ) Γιατί ματαίωσε την απογείωση των δύο μαχητικών και των δύο βομβαρδιστικών αεροσκαφών τύπου Φάντομς που θα μπορούσαν να πλήξουν την αποβατική δύναμη των Τούρκων, αλλά και την αεροπορία που υπερίπτατο της Κυπριακής γης χωρίς αντίπαλο, και
δ) Γιατί δεν έδωσε διαταγή απογείωσης των Μεταγωγικών αεροσκαφών «NORATLAS», με κωδική ονομασία «ΝΙΚΗ», που αποτελούνταν από επίλεκτους, άρτια εκπαιδευμένους – οπλισμένους καταδρομείς όπου θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν το ασθενές προγεφύρωμα, με τους λίγους και ανοργάνωτους Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι έμειναν και ακέφαλοι, διότι είχαν σκοτωθεί σε προγενέστερες μάχες ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής τους και το ηθικό τους ήταν εξαιρετικά χαμηλό.
Τεράστια ευθύνη φέρουν, ο Αντιναύαρχος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, Π. Αραπάκης γιατί ανακάλεσε τα υποβρύχια που βρίσκονταν σε γραμμή πλεύσης προς τον αποβατικό στόλο των Τούρκων και διέταξε την επιστροφή τους στην Ρόδο. Ο Αντιπτέραρχος, Αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας Α. Παπανικολάου, που συμφώνησε με τον Μπονάνο, για την μη απογείωση των προαναφερόμενων αεροσκαφών, που ήταν έτοιμα, στο Καστέλι της Κρήτης, να επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα στις ορδές του «ΑΤΤΙΛΑ» I.
Η αδράνεια της Στρατιωτικής ηγεσίας της Χούντας κατά την πρώτη ημέρα ήταν βλακώδης και αφελής, την δε δεύτερη που και πάλι ήταν ανύπαρκτη τους καθιστά υπόλογους και προδότες. Η Κύπρος επί δύο ημέρες εφλέγετο, ο Ελληνοκυπριακός στρατός σφυροκοπείτο, ο άμαχος πληθυσμός εσφαγιάζετο και ο Στρατηγός Μπονάνος έλεγε ….. «Μην ανησυχείτε οι Τούρκοι κάνουν γυμνάσια». Τέτοια σε έκταση προδοσία είναι πρωτοφανής για την Ελληνική ιστορία και ουδέποτε στο παρελθόν η Ελλάδα υπέστη τέτοια ταπείνωση.
Σημαντική ευθύνη για την τραγωδία της Κύπρου, φέρει και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, που με την αλαζονεία του και τον εγωεκκεντρικό του χαρακτήρα, ουσιαστικά δεν ήθελε ποτέ την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, γιατί ήθελε να είναι κυρίαρχος και ανεξάρτητος στο νησί. Απόδειξη τούτου ήταν η μη συνεργασία του με την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, αυτό επιβεβαιώνεται από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε μαζί του ο «Γέρος της Δημοκρατίας» για θέματα της Κύπρου λέγοντάς του, την περίφημη φράση: «Μακαριότατε άλλα αποφασίζουμε στην Αθήνα και άλλα πράττετε στην Λευκωσία».
Ο κατάλογος των βασικών υπευθύνων για την προδοσία της Κύπρου κλείνει με την βρώμικη συμμετοχή, πρωτίστως του Εβραιοαμερικανού υπέρ – Υπουργού των Η.Π.Α. Χένρι Κίσινγκερ, της Ειρηνευτικής Δύναμης του Ο.Η.Ε. (κυανόκρανους) και της Αγγλίας, που πάντα έκλειναν φιλικά το μάτι προς την Τουρκία.
Το 1974, στις 24 Ιουλίου, μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, στην Ελλάδα, ορκίσθηκε η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με Πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή, Αντιπρόεδρο και Υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Μαύρο και Υπουργό Εθνικής Άμυνας τον Ευάγγελο Αβέρωφ – Τοσίτσα. Οι ελπίδες των Ελληνικών Στρατευμάτων στην Κύπρο αναπτερώθηκαν, και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή ενισχύσεις για να πετάξουν τους Τούρκους στη θάλασσα. Γρήγορα όμως ήλθε η απογοήτευση, γιατί όλως παραδόξως, αυτό δεν συνέβη καίτοι είχε τον τρόπο και τον χρόνο να το πράξει αποτρέποντας έτσι τον δεύτερο «ΑΤΤΙΛΑ». Γιατί δεν το έκανε; Γιατί, προφανώς τους έλειπε το θάρρος, η τόλμη και η αποφασιστικότητα, διαφορετικά δεν εξηγείται η στάση της και ησυμπεριφορά της. Επομένως και οι πολιτικοί έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την αδράνειά τους. Οι δικαιολογίες που προέβαλαν κατά καιρούς, οι Στρατηγοί της Χούντας και οι πολιτικοί ηγέτες της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, είναι ανακριβείς και αστείες. Η άποψη αυτή δεν είναι προσωπική, εκφράζει την πλειοψηφία των Αξιωματικών – Υπαξιωματικών – οπλιτών και πολιτών που έλαβαν μέρος, μόνοι και αβοήθητοι στις μάχες της Κύπρου. Έτσι κατά αυτόν τον περιγραφόμενο τρόπο κατάφεραν όλοι μαζί να κάνουν δώρο το 37% του Κυπριακού εδάφους στον εισβολέα, να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές, να ξεριζωθούν – ξεσπιτωθούν, Διακόσιες χιλιάδες Κύπριοι πολίτες και να αγνοούνται ακόμα και σήμερα εκατοντάδες άνθρωποι.
Πέρασαν πενήντα χρόνια και έχουν μείνει πολλές πληγές ανοιχτές ακόμα, όπως:
1ον) Το πρόβλημα της λύσης του Κυπριακού προβλήματος εξακολουθεί να υφίσταται, λύση δεν επετεύχθη, βήματα προόδου δεν έγιναν, αλλά ούτε και φαίνονται ορατά. Τι μέλλει γενέσθαι, ουδείς γνωρίζει. Ο Κυπριακός λαός αγωνιά και η υπομονή του εξαντλήθηκε. Ελλάδα και Κύπρος έπρεπε ήδη να είχαν ξεκινήσει να δημιουργήσουν προϋποθέσεις και προτάσεις προώθησης βιώσιμης λύσης, ούτε και αυτό έγινε.
2ον) Οι υπεύθυνοι που οδήγησαν την Ελλάδα και την Κύπρο, στον γκρεμό, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η Κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας κυρίως αλλά και οι μετέπειτα Κυβερνήσεις δεν έπραξαν ως όφειλαν το αυτονόητο, δηλαδή να τους οδηγήσουν στην Δικαιοσύνη με το βαρύ κατηγορητήριο της «ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ». Αυτό όμως όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά τους έδωσαν και άφεση αμαρτιών. Ο δε Υπουργός Εθνικής Άμυνας, – φιλοχουντικών αισθημάτων –, Ευάγγελος Αβέρωφ, τους ευνόησε βαθμολογικά, τους προήγαγε και τους παρασημοφόρησε χωρίς να πολεμήσουν και με πρότασή του, κάλυψαν νευραλγικές θέσεις στα Υπουργεία. Οι πραγματικοί ήρωες – αγωνιστές, Αξιωματικοί – Υπαξιωματικοί και οπλίτες που πολέμησαν λυσσασμένα τον εχθρό και είχαν την τύχη να ζήσουν πολλοί δε απ’ αυτούς τραυματίες και ανάπηροι, έμειναν στάσιμοι βαθμολογικά, δεν προήχθησαν, δεν παρασημοφορήθηκαν, δεν τοποθετήθηκαν σε θέσεις του Κρατικού Μηχανισμού και το κυριότερο, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ σαν αγωνιστές.
3ον) Δεν ολοκληρώθηκε το άνοιγμα του φακέλλου της Κύπρου, δεν δόθηκε άπλετο φως στην σκοτεινή αυτή υπόθεση και οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι.
Ως παθών Έλληνας στρατιώτης τότε, και πολίτης τώρα, έχω καταδικάσει κατ’ επανάληψη το Δικτατορικό καθεστώς για τις ευθύνες της.
Σαν Έλληνας πολίτης – και αυτό το δηλώνω ευθαρσώς – είμαι απογοητευμένος και πληγωμένος από την στάση της Πολιτείας απέναντί μας, αφ’ ενός μεν γιατί από το 1974 μέχρι σήμερα δεν δικαίωσε πλήρως τους πραγματικούς ήρωες της Κύπρου κι αφ’ ετέρου δε, γιατί δεν επεδίωξαν να τιμωρήσουν τους ενόχους, ως όφειλε.
Κλείνοντας αυτήν την αναφορά μου, με σεβασμό, αποτίω φόρο τιμής στην μνήμη των ηρωικών πεσόντων συμπολεμιστών μου, που με τον ηρωισμό τους υπεράσπισαν τα Ιερά Πάτρια εδάφη του μαρτυρικού νησιού. Αποτίω φόρο τιμής στα παλικάρια που δεν γύρισαν ποτέ στην «Μητέρα» Ελλάδα, στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους στους φίλους τους.
ΑΔΕΛΦΙΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ. ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ. –
Ευχαριστώ.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΙΚ. ΦΟΥΝΤΑΣ
(Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974)
