Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος
Με αφορμή το έργο της ανάπλασης αλλά και του τουριστικού καταφυγίου, ζούμε τη συνέχεια του έργου της «πεζοδρομιάδας». Πριν λίγους μήνες είδαμε την πρώην δημοτική πλειοψηφία του κ. Λουκόπουλου να υπερασπίζεται το έργο της, το οποίο μεταξύ άλλων περιελάβανε την κατασκευή των πεζοδρομίων σε Αμφίσσης και Θέρμου. Από την άλλη πλευρά είχαμε την πλειοψηφία Γκίζα/Μπουλέ/Τσουκαλά/Νταουσάνη να ακυρώνει το έργο, με αφορμή μια μελέτη που έλειπε και αφορούσε τη διαχείριση των όμβριων υδάτων. Μετά από πολύ κόπο έγινε κατανοητό ότι ναι μεν η μελέτη έλειπε, αλλά από την άλλη ήταν και πολύ εύκολο να γίνει.
Αντί να λήξει εκεί αυτή η κακή στιγμή, ζούμε σε -κακή- επανάληψη το ίδιο έργο. Αυτή τη φορά αφορμή είναι το τουριστικό καταφύγιο και το έργο της ανάπλασης του Κέντρου.
Το τουριστικό καταφύγιο έχει δυναμικότητα 100 τουριστικών σκαφών. Έχει προϋπολογισμένη δαπάνη οκτώ εκατομμύρια ευρώ, ενώ από το πρόγραμμα Interreg υπάρχουν εξασφαλισμένα μόνο τα δύο από αυτά. Επίσης πρέπει το έργο να είναι λειτουργικό μετά από τρία χρόνια ώστε να μην απενταχθεί. Με αφορμή αυτά, η πλειοψηφία αποφάσισε, όπως και με τα πεζοδρόμια, να ματαιώσει το έργο και να φτιάξει στην άλλη άκρη της πόλης ένα αγκυροβόλιο για πολύ λιγότερες… βάρκες. Στο ενδιάμεσο κατηγορεί την πρώην πλειοψηφία ότι δεν τα έκανε καλά τα πράγματα, η οποία απαντά ότι πρέπει ο Γκίζας να μάθει να τρώει το… ψάρι μόνος του.
Από τη μία έχουμε το επιχείρημα ότι έχουμε μόνο τα δύο από τα οκτώ εκατομμύρια οπότε το λάθος βαραίνει τον Λουκόπουλο, ενώ από την άλλη πλευρά υπονοείται ότι αν ήταν ακόμη στην εξουσία, αυτοί θα τα καταφέρνανε.
Ποια είναι η λύση για το καταφύγιο; Η ίδια με αυτή για τα πεζοδρόμια: η κοινή λογική.
Από τα οκτώ εκατομμύρια του τουριστικού καταφυγίου, τα τέσσερα αντιστοιχούν στον μόλο του. Τα δημόσια έργα κατά κανόνα υλοποιούνται από εργολάβους που προσφέρουν εκπτώσεις της τάξης του 40%, 50% ή και 60%. Επομένως τα δύο εκατομμύρια που ήδη υπάρχουν επαρκούν, λίγο ή πολύ, για τον μόλο. Για τα υπόλοιπα συνοδευτικά έργα που αφορούν τις εγκαταστάσεις στη στεριά, είναι πολύ εύκολο με υποτυπώδεις εγκαταστάσεις χαμηλού κόστους, ακόμα και λυόμενες, το έργο να καταστεί λειτουργικό. Στο κάτω κάτω κανένα λιμενικό έργο δεν έγινε μονοκοπανιά. Στη μαρίνα του Μεσολογγίου ακόμα λείπουν έργα, ενώ της Ιτέας έγινε σε φάσεις. Ας αφήσουμε και εμείς λοιπόν τις πλήρεις εγκαταστάσεις στη στεριά για αργότερα και, ας κάνουμε τα απαραίτητα ώστε το έργο να είναι λειτουργικό.
Επομένως δεν λείπει κάποιο μεγάλο ποσό ώστε το έργο να καταστεί λειτουργικό. Η κοινή λογική υπαγορεύει να αποφασίσουμε ποιο είναι αυτό το ποσό για αρχή. Λείπει ένα εκατομμύριο, δύο, μισό; Αφού λοιπόν προσδιοριστεί το ποσό, αναζητάς πηγή χρηματοδότησης μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Μέρος της ΣΑΤΑ ανά έτος; Περιφέρεια; Κυβέρνηση; Κάπου θα βρεθούν τόσα χρήματα για ένα τόσο σημαντικό έργο. Στο κάτω κάτω έχουμε μια Δημοτική πλειοψηφία φιλική προς και την Κυβέρνηση αλλά και την Περιφέρεια. Δεν μπορούν να φέρουν μια τόσο μικρή «προίκα»;
Τα ίδια έχουμε με το έργο της ανάπλασης. Ο νυν Δήμαρχος κατηγορεί τον πρώην επειδή δεν υπάρχει μελέτη για τον παντορροϊκό αγωγό της οδού Μπότσαρη, ενώ ο πρώην επισκέπτεται τα εργοτάξια προκειμένου να θυμίσει ποιος είναι ο «πατέρας» κάθε έργου. Τι λέει εδώ η κοινή λογική; Να γίνει η μελέτη τώρα και, να υλοποιηθεί ο νέος αγωγός. Αλλά εμείς ασχολούμαστε με τις εντυπώσεις…
Η κοινή λογική λοιπόν υπαγορεύει οι Γκίζας και Λουκόπουλος να έρθουν σε συνεννόηση. Να κάτσουν οι δυο τους κάτω, χωρίς κάμερες και, να δουν τις ελλείψεις του κάθε έργου μαζί. Να εξηγήσει ο πρώην στον νυν πως σκόπευε να «βγάλει τις αγάνες». Να ρωτήσει ο νυν τον πρώην πως θα έκανε τη μελέτη που λείπει, πως θα έβρισκε τα επιπλέον χρήματα και πάει λέγοντας. Και να βγουν μαζί στο τέλος και να πουν ότι η σύσκεψη ήταν αποδοτική, ότι ο Δήμος έχει συνέχεια, ότι και οι δύο αγωνίζονται ειλικρινά ώστε τα έργα που ξεκίνησε ο ένας να τα ολοκληρώσει ο άλλος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να πουν ότι ο Λουκόπουλος «έφερε» το τάδε έργο και, ο Γκίζας βρήκε τρόπο να ξεπεράσει τα προβλήματα και τις ελλείψεις.
Αντί γι αυτό έχουμε κοκορομαχίες εντυπώσεων, ακυρώσεις απαραίτητων έργων και βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο να γίνουμε ακόμα πιο μικρό χωριό.
