Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος
Ολοκληρώθηκε η 448η αναπαράσταση της Ναυμαχίας. Μας επισκέφτηκε ο Προέδρος της Δημοκρατίας, η Γέφυρα ΑΕ εφάρμοσε την εκπτωτική κάρτα που έχουμε συνηθίσει τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα, ελάχιστη έως ανύπαρκτη η εκπροσώπηση ξένων κυβερνήσεων (πάνε δυστυχώς οι εποχές που φιλοξενούσαμε πρέσβεις και διπλωματικούς ακολούθους), κόσμος αρκετός Σάββατο βράδυ στο λιμάνι και λόγω καιρού και, εν τέλει περάσαμε ένα «ζωντανό» σαββατοκύριακο στη Ναύπακτο.
Λίγη σημασία έχει να απολογίσουμε την εκδήλωση.Επιτυχημένη ή αποτυχημένη, η ουσία βρίσκεται αλλού: η Ναυπακτία έχει μπροστά της πολύμηνη «νηνεμία». Μέχρι τις Απόκριες, για να μην πούμε Πάσχα, ο τόπος μπαίνει σε κατάσταση «χειμέριας νάρκης».
Μετά τα Παζάρια η Ναύπακτος ερημώνει. Εκατοντάδες κενές καρέκλες σε πλατείες και παραλίες περιμένουν την Μεγάλη Παρασκευή, μετά από έξι μήνες περίπου, για να φιλοξενήσουν ξανά θαμώνες. Ως τότε η Ναύπακτος γίνεται πόλη-φάντασμα.
Αλλά και το καλοκαίρι που υποτίθεται ότι «βουλιάζει» από τον κόσμο -αλήθεια πόσο οξύμωρο κλισέ- δεν έχουμε τουρισμό. Το καλοκαίρι στη Ναυπακτία επιστρέφουν οι απόδημοι Ναυπάκτιοι που ζουν εντός ή εκτός Ελλάδας για την άδειά τους. Ελάχιστος ξένος κόσμος που δεν σχετίζεται με την περιοχή επιλέγει τη Ναυπακτία ως προορισμό, για λίγες ή πολλές μέρες. Είμαστε κυριολεκτικά προορισμός «εκτός χάρτη». Αυτός είναι και ο λόγος που η Ναυπακτία έχει πολλές παραθεριστικές οικίες και ελάχιστες ξενοδοχειακές κλίνες.
Γιατί όμως να έρθει κάποιος στη Ναύπακτο; Ό,τι έχουμε να προσφέρουμε είναι καλά «κρυμμένο», σε μια πόλη που δεν λειτουργεί.
· Κάστρο κλειστό και σκοτεινό μιας και είναι προσπελάσιμο για το κοινό μόνο πρωινές ώρες λόγω έλλειψης προσωπικού, ενώ είναι πνιγμένο στα αγριόχορτα.
· Το Λεπάντο το θυμόμαστε μια φορά το χρόνοκαι μετά το εξαφανίζουμε, όπως κάνανε κάποτε οι νοικοκυρές με τα «καλά» σερβίτσια.
· Ούτε ένα μουσείο, θεματικό ή ιστορικό. Η τοπική μας ιστορία και πολιτισμός μένουν αφανή.
Το δε παραλιακό μέτωπο της πόλης, εγκαταλελειμμένο και ρημαγμένο.
· Το «φάντασμα» της χωματερής παραμένει ξερός λόφος αφού μετά από 15 χρόνια παραμένει «κρανίου τόπος» μιας και δεν έγινε καμιά προσπάθεια να πρασινίσει.
· Το αλσύλλιο του Γριμπόβου λειτουργεί ως άσυλο για περιθωριακά στοιχεία και αγέλες αδέσποτων και, σώζεται μόνο από την παρουσία των ΒΜΧάδων και των υπολοίπων αθλητικών δραστηριοτήτων.
· Αντλιοστάσια λυμάτων που υπερχειλίζουνστη θάλασσα όποτε βρέχει, μιας και δεν μπορέσαμε να διαχωρίσουμε το δίκτυο των όμβριων από αυτό των λυμάτων.
· Το λιμάνι εκπέμπει SOS με τις σπηλαιώσειςνα έχουν μετατρέψει το δρόμο σε «μπαλκόνι» με ορατό κίνδυνο κατάρρευσης.
· Η πλαζ, που ανήκει στην ΕΤΑΔ, ένα δημόσιο ουρητήριο που κανείς δεν σκέφτεται πως μπορεί να λειτουργήσει αναπτυξιακά.
· Οι νεροτσουλήθρες και το κάποτε κυκλοφοριακό πάρκο σημεία επικίνδυνα και ακαλαίσθητα.
· Ο παραλιακός δρόμος της Παλιοπαναγιάς, λόγω της χαράξής του εντός αιγιαλού και παραλίας, δεν μπορεί αν αναπλαστεί και παραμένει σε κατάσταση τριτοκοσμική αποτρέποντας κάθε δραστηριότητα αναψυχής.
Επιπλέον έχουμε ένα αστικό ιστό που λειτουργεί άναρχα.
· Μηδενική αστυνόμευση αφού «φροντίσαμε» να αφήσουμε το Δήμο μας χωρίς Δημοτική Αστυνομία. Η δικαιολογία ότι δεν επαρκούσε το προσωπικό για να επανασυσταθεί δεν στέκει, αν σκεφτούμε ότι ο Δήμος Σητείας σύστησε Δημοτική Αστυνομία με μόλις ένα άτομο και, στη συνέχεια φρόντισε για τη σταδιακή στελέχωση.
· Τρομακτικό πρόβλημα στάθμευσης που προκαλείται από την έλλειψη επιτηρούμενου συστήματος ελεγχόμενης στάθμευσης.
· Εκτός λογικής μποτιλιάρισμα σε ένα οδικό δίκτυο που δεν ξεπερνά τα έξι άντε επτά χιλιόμετρα, λόγω και πάλι της ελλιπούς αστυνόμευσης.
· Πεζοδρόμια μη λειτουργικά αφού έχουν αναπλαστεί με διάφορες λογικές και που δυσχεραίνουν την πεζή μετακίνηση. Αλλού έχουμε στενά πεζοδρόμια με εσοχές για στάθμευση, αλλού πλατιά και ανάμεσα έχουμε πεζοδρόμια που έχουν μείνει στη δεκαετία του 1970.
Τέλος, ως προορισμός έχουμε μηδενική προβολή σε κάθε σύγχρονο μέσο προώθησης. Καμία διαφήμιση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχεδόν ανύπαρκτη αλληλεπίδραση με τον επιχειρηματικό κόσμο του τουρισμού, όλα τας περιμένουμε από τον «αυτόματο πιλότο».
Όσο παρουσιάζουμε αυτή την εικόνα δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Όσο επιμένουμε να μην πιάνουμε τα βασικά, ο τόπος μας δεν θα είναι ελκυστικός προορισμός. Όσα χορτάρια και να κόψουμε, όσες γιορτές στα χωριά και να κάνουμε, όσα βεγγαλικά και να ρίξουμε στο Λιμάνι, όσα οικόπεδα και να νοικιάσουμε για πάρκιν δεν αρκούν.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
