Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος
Ζούμε εποχές ξεπεσμού. Ο ευτελισμός των θεσμών και των πολιτικών συνειδήσεων έχει φτάσει στο μη παρέκει. Δεν υπάρχει τσίπα, φιλότιμο, εντιμότητα, δέσμευση. Κάποτε ο πολιτικός κρινόταν για το ήθος του, την αφοσίωσή του, την συνέπεια λόγων και πράξεων. Τα τελευταία χρόνια αυτά είναι ψιλά γράμματα. Απροκάλυπτα βλέπουμε αυτούς που ζητάνε την ψήφο μας να παζαρεύουν καρέκλες χωρίς να τους νοιάζει τίποτα άλλο. Κυνικά, μέσα στα μούτρα μας, χωρίς κανένα πολιτικό αφήγημα, ορμάνε στην καρέκλα και δεν λογαριάζουν τίποτα άλλο.
Στη διάρκεια της θητείας τους αυτοί οι πολιτικοί είναι ανύπαρκτοι. Δεν τους θυμάται κανένας. Κάνουν τη δουλίτσα τους, τις εξυπηρετήσεις τους, παίρνουν τους μισθούς τους, δεν μιλάνε για να μην στενοχωρήσουν κανέναν. Ούτε ένα άρθρο, ούτε μια παρέμβαση, ούτε μια τοποθέτηση. Κάνουν τη δουλίτσα τους στα κρυφά. Και ζυγίζουν διαρκώς την κατάσταση με ένα μόνο ερώτημα: θα εκλεγώ ξανά στις επόμενες εκλογές, θα είμαι μέσα στο παιχνίδι, στο μοίρασμα της πίτας;
Μόλις πλησιάσουν εκλογές και καταλάβουν που είναι εξασφαλισμένη η αυριανή τους συμμετοχή στην εξουσία, ανοίγουν το στοματάκι τους. Ξαφνικά θυμούνται ότι ο νυν αρχηγός, αυτός που οι ίδιοι μας λέγανε πριν λίγο καιρό ότι είναι ο κατάλληλος, τα έχει κάνει θάλασσα. Ξαφνικά βλέπουν το φως τους και διαλέγουν τον σωστό αυτή τη φορά αρχηγό. Όσες οι εκλογές που κατέβηκαν, τόσα και τα σχήματα που έχουν αλλάξει. Σαν πουκάμισα μιας χρήσης αντιμετωπίζουν το σχήμα που τους τιμά κάθε φορά. Και πάντα το φως τους το βλέπουν λίγο πριν τις εκλογές, ώστε να προλάβουν και τον τελευταίο μισθό, να κάνουν και το τελευταίο ρουσφέτι.
Αυτή η αθλιότητα όμως θέλει δύο, έχει συνένοχο. Δεν αρκεί ο «πρόθυμος» προς μεταπήδηση, πρέπει να βρει και το κατάλληλο λιμάνι που θα τον δεχτεί. Κάποιον Αρχηγό αρκετά τυχοδιώκτη, αμοραλιστή και κυνικό που δέχεται να δώσει θέση υποψηφιότητας προκειμένου να διασφαλίσει ψήφους. Όσο φταίει το πρόθυμο πολιτικό βατράχι που πηδάει από αρχηγό σε αρχηγό, τόσο φταίει και ο αρχηγός που τον φοράει στο κεφάλι του για όσα χρόνια διαρκεί η εξουσία του. Και ας ξέρει ότι το βατράχι στην επόμενη εκλογή θα πάει σε άλλον ώστε να εξασφαλίσει την καρέκλα και τα καλά της.
Ο βάτραχος από στάση ακινησίας κάνει άλμα που μπορεί να περάσει και τα 3 μέτρα. Εντυπωσιακό, το λιγότερο. Η ικανότητα αυτή οφείλεται στην δομή των πίσω ποδιών του βατράχου όπου οι τένοντες λειτουργούν ως ελατήρια, δηλαδή συστέλλονται εκτινάσσονται με την έναρξή του άλματος. Ο πολιτικός βάτραχος κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακά άλματα που μπορεί ενώ ξεκινά από το Κέντρο, να τον περάσει από τη Δεξιά στην Αριστερά και πάλι πίσω σε λίγα χρόνια. Η «ικανότητα» αυτή οφείλεται στη συνείδησή του που συστέλλεται και εν τέλει μπορεί να γίνει ανύπαρκτη εξαφανίζοντας κάθε ηθική ή πολιτική αναστολή.
Δεν μπορεί ένας πολιτικός να διαφωνήσει με τον επικεφαλής; Φυσικά μπορεί. Και να αλλάξει ομάδα μπορεί, και να παραιτηθεί μπορεί, και να έχει φιλοδοξίες μπορεί. Όταν όμως γίνεται λίγο πριν από κάθε εκλογική διαδικασία, λίγους μήνες πριν τις εκλογές ώστε να προλάβει να αρμέξει και το τελευταίο ψήγμα εξουσίας, όταν πάντα υπάρχει ξεδιάντροπο παζάρι και συνδιαλλαγή μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, τότε το κίνητρο δεν είναι η διαφωνία, αλλά το ατομικό όφελος. Είναι άλλο πράγμα ένας πολιτικός να αλλάξει στρατόπεδο μια φορά ή να φύγει από ένα σχήμα που τελείωσε η πορεία του για κάποιο λόγο. Είναι φυσιολογικό να ανεξαρτητοποιηθεί, να μετακινηθεί, να συνεργαστεί. Όχι όμως να χτίζει την πολιτική του καριέρα με τέτοια άλματα σε κάθε εκλογή. Τότε έχουμε βιασμό της Δημοκρατίας.
Στην παρούσα Κοινοβουλευτική θητεία έχουμε δει όχι βατράχια, αλλά σημεία και τέρατα.Φωτήλας, Θεοχάρης και Μάρκου από το Ποτάμι μετακινήθηκαν στη Νέα Δημοκρατία. Αχμέτ και Μπαργιώτας από το Ποτάμι πήγαν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Από την Ένωση Κεντρώων η Μεγαλοοικονόμου πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κατσιαντώνης στη Νέα Δημοκρατία και ο Καρράς στο ΚΙΝΑΛ. Από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Παναγούλης στο ΚΙΝΑΛ. Η Παπακώστα από τη Νέα Δημοκρατία, στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον έχουμε τους Κουντουρά, Κόκκαλη, Παπακώστα, Δανέλλη, Ζουράρι και Παπαχριστόπουλο οι οποίοι ενώ είναι είτε ανεξάρτητοι είτε ανήκουν σε άλλο κόμμα επιθυμούν εφεξής σε κάθε νομοσχέδιο που ψηφίζεται χωρίς ονομαστική ψηφοφορία, η ψήφος τους να προσμετράται μαζί με αυτές των βουλευτών της συμπολίτευσης. Ανήκουν σε μία κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά στηρίζουν άλλη. Μιλάμε για πρωτόγνωρες καταστάσεις που δοκιμάζουν τις αντοχές του Κοινοβουλευτισμού. Ζαλάδα!
Φυσικά οι πρόθυμοι πολιτικοί βάτραχοι δεν ζουν μόνο στη Βουλή. Τους βρίσκεις παντού, ενδημούν όπου υπάρχει εκλογική διαδικασία που μετά έχει μοίρασμα εξουσίας. Στην εποχή μας δε, έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτα.
Κάθε ομοιότητα με άτομα και καταστάσεις ας θεωρηθεί τυχαία. Και αν πάει κάπου το μυαλό σας, και αν κάποιος ενοχληθεί, θα απαντήσω με μια παροιμία στην οποία πρωταγωνιστεί ένα έντομο που λατρεύει να τρώει ο βάτραχος: όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Εμπρός”
