Του Βαγγέλη Καρανικόλα
Εκλογές ήταν κι αυτές… και πάνε. Χωρίς να έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι από τη γραφή των αποτελεσμάτων, κάποια πρώτα συμπεράσματα μπορούμε να τα εξάγουμε κάνοντας την ανάγνωση αυτών που μας έφερε η κάλπη. Πάμε λοιπόν…
Συμπέρασμα 1ο
Η Νέα Δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν κατέγραψε στρατηγική νίκη, κι αυτό οφείλεται στο ότι οι αναφορές και οι εκτιμήσεις των στελεχών της πριν από τις εκλογές, και κυρίως στο διάστημα μετά τις ευρωεκλογές, ουδεμία σχέση είχαν τελικά με την πραγματικότητα. Προφανώς και το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη κατέγραψε μία καθαρή νίκη, πετυχαίνονται ταυτόχρονα και το στόχο της αυτοδυναμίας, όμως αυτό ήταν μόλις ένα τμήμα από αυτά που έλεγαν πριν από την κάλπη της Κυριακής στο επιτελείο του κόμματος. Σε αντιδιαστολή αυτού, μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέστη στρατηγική ήττα, καθώς άντεξε στην πίεση του κλίματος, όντας μάλιστα το κόμμα που μετά από χρόνια ως δεύτερο ξεπέρασε το 30%.
Συμπέρασμα 2ο
Η Νέα Δημοκρατία είναι αδιαμφισβήτητη δύναμη στο χώρο του κέντρου (ελάχιστα) και προς τα δεξιά κυρίως, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χωρίς καμία αμφιβολία η μεγάλη παράταξη από τα αριστερά της, δείχνοντας πως πλέον μπορεί να παίξει το ρόλο του ισχυρού παράγοντα και στο κέντρο. Αυτά τα δεδομένα, μάλιστα, μας οδηγούν στο να μιλάμε εν έτη 2019 για έναν νέο δικομματισμό ο οποίος επιστρέφει και δείχνει πως μπορεί να παγιωθεί στα προ κρίσης επίπεδα.
Συμπέρασμα 3ο
Κι όμως η ψήφος είχε και ταξικά χαρακτηριστικά. Δεν είχε φυσικά μόνο τέτοια, αλλά είχε και τέτοια, κι αυτό μας το λένε τα αποτελέσματα των «αστικών» δήμων, εκεί όπου για παράδειγμα οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, ανάλογα με την περιοχή που κατοικεί, έχει στοιχεία ταξικότητας.
Στους δήμους των βορείων και νότιων προαστίων της Αττικής, για παράδειγμα, και σε εκείνους της Ανατολικής, η Νέα Δημοκρατία επικράτησε εύκολα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε και κράτησε των πρωτιά στις, ας τις πούμε, πιο υποβαθμισμένες περιοχές των δυτικών προαστίων και του Πειραιά. Τυχαίο; Δύσκολα μπορεί κάποιος να πει πως ναι…
Συμπέρασμα 4ο
Δεν είναι σίγουρο πως απάντησαν παίρνοντας θέση στη διάκριση «αριστερά ή δεξιά», η οποία ακόμα και σήμερα έχει μια συμβολική σημασία, ασχέτως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη έφυγε προς κέντρο μεριά, όμως οι νέοι που πήραν την απόφαση να πάνε στις κάλπες επέλεξαν το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Οι ψηφοφόροι κάτω των 34 ετών, μάλιστα, οι οποίοι απείχαν από τις ευρωεκλογές, έφτασαν στην κάλπη των εθνικών και ψήφισαν με αρκετά μεγάλη ένταση το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που είναι το μέλλον της χώρας, δηλαδή, και είναι εδώ, στη δύσκολη φάση αυτού του κόμματος, μετά από 4.5 χρόνια εξουσίας, είπαν πως αξίζει κι άλλη ευκαιρία. Πόσο εύκολο είναι να τους κερδίσει ο Κ. Μητσοτάκης;
Συμπέρασμα 5ο
Όλοι εκείνοι, οι τουλάχιστον γραφικοί, που προέβλεπαν ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνουν εκλογές, ότι δεν θα παραδώσουν αναίμακτα την εξουσία, και ότι θα φύγουν με ελικόπτερο, κάνοντας λόγο για λειτουργία στα πρότυπα του Μαδούρο, πρέπει να παραδεχτούν ότι έλεγαν ανοησίες (και πάλι τουλάχιστον). Η παράδοση της εξουσίας, σε αντίθεση με το πως λειτούργησε το 2015 ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε υποδειγματικά δημοκρατική. Ξέρω, βέβαια, πως πάνω στη φούρια του φανατισμού, λέμε και καμία… παραπάνω, όπως θα πει κάποιος, αλλά καλό είναι αυτές οι… να μένουν και να μην τις ξεχνάμε εύκολα.
Συμπέρασμα 6ο
Κοιτάζοντας τα αποτελέσματα της σταυροδοσίας στο ΣΥΡΙΖΑ, και κάνοντας τις πρώτες αναγνώσεις με βάσει τις επιδόσεις των υποψηφίων, μπορούμε να πούμε πως πλέον το κόμμα απευθύνεται με μεγαλύτερη σταθερότητα σε ένα νέο εκλογικό σώμα που δεν έχει σχέση με το παραδοσιακό αριστερό κοινό. Στις ευρωεκλογές εξελέγησαν η Κουντουρά και ο Γεωργούλης, τώρα ο Παπαχριστόπουλος και πολλοί παλιοί γνώριμοι από το ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας εκτός πρόσωπα με παράδοση στο χώρο της αριστεράς όπως οι Παρασκευόπουλος, Ξυδάκης, Μπαλτάς, Μηταφίδης, Ρήγας, Σβίγγου και Φιλίνη.
Συμπέρασμα 7ο
Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με το πέρασμα του χρόνο έρχεται να καταλάβει με περισσότερη σταθερότητα το εκλογικό σώμα του κέντρου, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής ο αρκετά συντηρητικός και δεξιός προσανατολισμός του εκλογικού σώματος της Νέας Δημοκρατίας. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως στην Ά Αθήνας, που πρώτευσαν οι Βασίλης Κικίλιας, Θανάσης Πλεύρης, Νικήτας Κακλαμάνης, Άγγελος Συρίγος, και Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν μπορείς να μιλήσεις και για ιδιαιτέρως φιλελεύθερους πολιτικούς άνδρες.
Συμπέρασμα 8ο
Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξηγηθεί με «μηχανιστικές αθροίσεις». Τα ποσοστά στις εκλογές δείχνουν πάντα τάσεις και συσχετισμούς, τόσο ιδεολογικούς όσο και πολιτικούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, κι απ’ ότι όλα δείχνουν ήρθε για να μείνει ως το μεγάλο κόμμα στον πέραν της δεξιάς χώρο.
Συμπέρασμα 9ο
Οι Πρέσπες έβλαψαν αρκετά το ΣΥΡΙΖΑ, που είδε τα ποσοστά του στη Μακεδονία να μειώνονται δραστικά. Σχεδόν σε όλους τους νομούς της καταγράφηκαν οι μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα σε αυτόν και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Οι διαφορές κυμάνθηκαν από 15-25%, πολύ πάνω δηλαδή από το αποτέλεσμα της επικράτειας. Σειρά του Κυριάκου Μητσοτάκη τώρα να μας δείξει τι εννοούσε ότι είπε πως η συμφωνία δεν είναι καλή, μην εξηγώντας όμως έως σήμερα το σκοπεύει να πράξει γι’ αυτό.
Συμπέρασμα 10ο
Με τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον στην αντιπολίτευση η Νέα Δημοκρατία δεν θα έχει δικαιολογίες. Εάν το μέχρι σήμερα κόμμα που ήταν στην εξουσία της χώρας υπήρξε ο «ολετήρας» (όπως είχε πει ο Καμμένος τον Κοτζιά) που κατέστρεψε την Ελλάδα, αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη οφείλει να αποδείξει πως έχει τις λύσεις που θα βγάλουν την Ελλάδα στο ξέφωτο. Διόλου εύκολη υπόθεση στην πράξη, σε αντίθεση με τα λόγια…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»