Όπου συζήτηση για τους εργοταξιακούς χώρους στο Αντίρριο, δεν μπορεί παρά να γίνεται λόγος και για το περιβόητο ΣΧΟΟΑΠ. Ένα σχέδιο το οποίο δεν πέρασε, στην τελευταία θητεία του δήμου Αντιρρίου, και που εάν αυτό είχε συμβεί, σήμερα είναι αλήθεια πως το ακίνητο που έβγαλε το ΤΑΙΠΕΔ σε διαγωνισμό θα ήταν θωρακισμένο απέναντι σε επενδύσεις εκτός του τουρισμού.
Ο πρώτος που μπαίνει στο στόχαστρο, ως υπεύθυνος για τα εμπόδια που τότε υψώθηκαν, είναι ο Ανδρέας Κοτσανάς, ο πλέον πολέμιος του σχεδίου, ο οποίος κατάφερε να ξεσηκώσει μεγάλη μερίδα του κόσμου της περιοχής αναγκάζοντας τον τότε δήμαρχο να κάνει το βήμα και να μην προχωρήσει την υπόθεση. Αυτή η ιστορία ήρθε για μία ακόμα φορά στη σκέψη πολλών, μετά τα όσα ειπώθηκαν στη συνεδρίαση της Δευτέρας, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα, όπως μου μετέφεραν, πολύ θα ήθελαν να γράψουν για το θέμα, θυμίζοντας την ιστορία για να… θυμηθούν οι παλιότεροι, αλλά και για να μάθουν οι νεότεροι.
Όλα αυτά, βέβαια, είναι αλήθεια, όμως επειδή είχα παρακολουθήσει από πολύ κοντά το ζήτημα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να συμπληρώσουμε και ένα ακόμα κομμάτι της, το οποίο είναι αρκετά σημαντικό και εξηγεί μέρος εκείνων των αντιδράσεων. Κανένας προφανώς τότε δεν ξεσηκώθηκε για το χώρο των εργοαταξιακών, και την ένταξή τους σε μια ζώνη που όλους τους έβρισκε σύμφωνους. Η φασαρία έγινε για το πώς κατανέμονταν οι υπόλοιπες ζώνες, πόσοι και ποιοι έβγαιναν ευνοημένοι, αλλά και πόσοι και ποιοι αδικημένοι από τις προβλέψεις αυτών. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνο το ΣΧΟΟΑΠ είχε ουκ ολίγα φάλτσα που στα δικά μου μάτια, οι αντιδράσεις αρκετών εκ των ανθρώπων που φώναξαν για τις περιουσίες τους, μην έχοντας μικροπολιτικά κίνητρα, ήταν πέρα για πέρα δικαιολογημένες.
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»