Κοπή Πρωτοχρονιάτικης Πίτας Συνταξιούχων προσωπικού ΟΤΕ
Μια φωτογραφία μια ζωή! Οι κοπέλες, έτσι μας έλεγαν τις τηλεφωνήτριες, μαζεμένες στην ετήσια εκδήλωση.
Σουλα, Κατερίνα, Ξένη, Ελένη, Ρηνουλα, Βούλα, Τασία, Ελένη κι άλλες που δεν μπόρεσαν να έρθουν. Είχαμε μπροστά μας ένα χειροκίνητο τηλεφωνικό κέντρο, το ονομαζόμενο «Μεταλλάκτη» όπου η επικοινωνία γινόταν μέσω της τηλεφωνήτριας. Τώρα ο Μεταλλάκτης βρίσκεται στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ.
Έξι έξι μπροστά στον Μεταλλάκτη περάσαμε πολλά χρόνια από τη ζωή μας, φορώντας τα ακουστικά και με τα βύσματα ενώναμε τις φωνές των ανθρώπων που μιλούσαν μεταξύ τους. Φορούσαμε και μπλε ποδιές.
Έχουν ακούσει τα αυτιά μας έρωτες, χωρισμούς, βρισιές, χαρές, λύπες, απόγνωση φυλακισμένων και ότι άλλο συμβαίνει σε μια κοινωνία.
Ήταν μονοπώλιο τότε ο ΟΤΕ και τους είχαμε όλους πελάτες. Μας γνώριζαν και τους γνωρίζαμε όλους σχεδόν από τη φωνή.
Ήμασταν αγαπημένες γιατί εκεί ερωτευτήκαμε, μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένειες. Σε μένα η πρόταση γάμου έγινε μέσω τηλεφώνου.
Ξέραμε η κάθε μια τα πατήματα της άλλης. Ο Μεταλλάκτης, πρέπει να ξέρετε, ήταν μεγάλος κουτσομπόλης.
Δεν υπήρχαν κινητά και όλα αυτά τα messenger, Face time, Viber κλπ, αν και είμαι σίγουρη ότι τα σύγχρονα μέσα σε φακελώνουν περισσότερο από ποτέ.
Είπα στις κοπέλες (ποσό μας άρεσε αυτή η προσφώνηση από όλους) θα σας βάλω στην εφημερίδα για να σας αποδείξω ότι μια απλή τηλεφωνήτρια μπορεί να γίνει αρθρογράφος.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ήθελα πολύ να καθίσω στον αγαπημένο Μεταλλάκτη.
Και του χρόνου κοπελιές και ας μην μας έπεσε το φλουρί!!!
