Μία εικόνα…
…ένα κείμενο
Γράφει ο Βασίλης Βούκλιζας
Υπάρχουν τρείς διαφορετικοί χρόνοι κατά τους οποίους μπορούμε να ισχυριστούμε ότι γίνεται μία φωτογραφία. Ο αρχικός χρόνος της λήψης, ο ενδιάμεσος χρόνος της επιλογής ή απόρριψής της μεταξύ άλλων και ο τελικός χρόνος της επεξεργασίας και οριστικής μορφής της. Σημασία έχουν και τα τρία στάδια, το ενδιάμεσο όμως είναι το πιο ουσιαστικό.
Όλοι οι φωτογράφοι αγαπούν την διαδικασία της λήψης, λιγότεροι ερωτεύονται και δύσκολα αποχωρίζονται κάποιες από τις χιλιάδες λήψεις τους- διατηρώντας τες όλες- και ακόμα λιγότεροι προχωρούν στο στάδιο της σωστής επιλογής.
Ο Winogrand είχε πει «όταν φωτογραφίζω βλέπω ζωή, μετά βλέπω φωτογραφίες». Πράγματι, με το κλικ εξακολουθεί να υπάρχει ζωή. Η φωτογραφία μπορεί να είναι απλά ένα στιγμιότυπο ζωής. Στο κοντάκτ παλιότερα ή στη οθόνη του υπολογιστή σήμερα, θα δει ο φωτογράφος ποια ή ποιες από τις όλες λήψεις που έκανε έχουν κατορθώσει να μεταμορφώσουν την ζωή-στιγμιότυπο, γεγονός, σε καλλιτεχνικό γεγονός, δηλαδή φωτογραφία. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα δύσκολο εγχείρημα που απαιτεί συγκέντρωση αντίστοιχη ή
μεγαλύτερη αυτής της λήψης, συνήθως και την κρίση ανθρώπων που εμπιστεύεται την γνώμη τους φωτογραφικά. Το αποτέλεσμα της επιλογής όμως είναι αυτό που καθορίζει τον φωτογράφο και τον βαθμό «ποιότητάς» του, πολύ περισσότερο όταν αρκετές καλές φωτογραφίες συνδέονται μεταξύ τους δημιουργώντας την ιδιαίτερη γλώσσα του.
Στο κοντάκτ του Robert Frank βλέπουμε πως δούλεψε την γνωστή φωτογραφία του στο ασανσέρ. Η νεαρή κοπέλα είναι αυτή που τράβηξε το αρχικό ενδιαφέρον του, αφού όπως φαίνεται στις διάφορες λήψεις της ζήτησε ακόμα και να ποζάρει. Εντούτοις, από όλες έχει σημειώσει με κόκκινο την πάνω δεξιά. Ύστερα από ένα μικρό -δικαιολογημένο- κροπάρισμα, προέκυψε η φωτογραφία κάτω, όπως ακριβώς έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο του «Οι Αμερικάνοι».
