Της Αργυρούλας Καρδασοπούλου
Ταπεινό μου προσκύνημα η προσπάθεια μου να συνάξω, έστω και ψήγματα, από το απροσμέτρητο των θυσιών και το μεγαλείο αισθημάτων των απλών Ελλήνων προγόνων μας που σημάδεψαν τα 400 χρόνια της ανελέητης σκλαβιάς μας από του Τούρκους. Τότε που η λέξη «γυναίκα» δεν αντιπροσώπευε τίποτα περισσότερο από ένα «απλό πάμφθηνο σκεύος», εύχρηστο για κάθε εξυπηρέτηση…
Εν τούτοις, κάποια στιγμή, έλαμψε εκτυφλωτικά πραγματικός ο ρόλος της και η υπερούσια δύναμή της, για την υπεράσπιση της πατρίδας μας, της θρησκείας μας, όσο και το αμόλυντο της τιμής και της φαμελιάς της!
Όταν και τώρα ακόμα λέμε μερικές φορές: «Ε. .. ήταν από κούνια…», αμφιβάλω αν συνδέουμε την φράση αυτή, με την εποχή του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσαν τα Ελληνόπουλα, παιδιά που γεννιόντουσαν επί Τουρκοκρατίας… Τότε που ο Τούρκος κατακτητής συνέτριβε βάναυσα το οποιοδήποτε δικαίωμα ανθρωπιάς για τους σκλάβους του. Πολύ περισσότερο δε για κάτι που θα προσέγγιζε τη λέξη γυναίκα με σεβασμό!
Κι όμως!… Αυτή η καταφρονημένη, ήταν στην πραγματικότητα η ευλαβής ιέρεια που από γενιά σε γενιά, μεταλαμπάδευε στο κάθε νέο βλαστάρι – Ελληνόπουλο τα πρώτα ιδανικά για την ποθητή λευτεριά του γένους μας.
Μέσ’ απ’ το στοργικό βύζαγμα και το γλυκό δακρυσμένο της νανούρισμα, στάλαξε με τα λόγια της τα πρώτα σκιρτήματα καρδιάς για το τρανό καρτέρεμα του λυτρωμού και το πρώτο πυροδότημα στον υπεράνθρωπο αγώνα για να κερδηθεί. Γιατί, μεγαλώνοντας λίγο, πριν ακόμα δρασκελίσει το κατώφλι του σπιτοκάλυβιού του και λακήσει για πιο πέρα, πλάι στο ταπεινό του τζάκι ή κάτω απ’ το λαμπύρισμα των άστρων, που μέσ’ από την φεγγοβολιά τους αναβλύζουν τα λόγια απ’ τα παραμύθια της μάνας και της γιαγιάς, είχε κιόλας λακήσει το ένστικτό του, στους τόπους και τους αγώνες για λευτεριά! Είχε κιόλας ριζώσει ο σπόρος των αμόλευτων ιδανικών, για να ποτιστεί μετά και να καρπίσει μέσα στο κρυφό σχολειό, κάτω από την μυσταγωγία του παπά και δασκάλου συγχρόνως…
Είτε αγόρι, είτε κορίτσι το νειό βλαστάρι, είχε κιόλας γευτεί σύψυχα την πρώτη γνώση της αξίας του πατριωτισμού! Της γνώσης που αργότερα θ’ αντρειωνόταν, θα πάλευε με πίστη και θ’ απόδιωχνε παλεύοντας γενναία με ένα σπαθί στο χέρι ή .. έστω και χορεύοντας τον χορό του Ζαλόγγου με γυναίκες που θα είχαν ξεμείνει απλές, για να υπερασπισθούν τα μικρά τους και την τιμή τους. Ας μην πάψουμε λοιπόν ποτέ να μνημονεύουμε και να τιμάμε και των γυναικών την καθαγιασμένη προσφορά στην βασανισμένη μας πατρίδα Ελλάδα!
Ελλάδα σημαίνει Φως!
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να σβήσει!
