Γράφει ο Βαγγέλης Καρανικόλας
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω και παρατηρώντας τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις επί εποχής Καλλικρατικού δήμου Ναυπακτίας, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε, καταρχάς, πως η ομάδα που άσκησε την καθοριστικότερη επίδραση στη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων της πρώτης Κυριακής ήταν η ομάδα των υποψήφιων που είχε τον έλεγχο των τοπικών πελατειακών δικτύων. Αυτό συνέβη διότι πολύ απλά στον τοπικό πολιτικό μας κόσμο τα εν λόγω δίκτυα δεν είναι μια απλή συγκυριακή υπόθεση, αλλά δίκτυα που έχουν αποκτήσει «εκλογικό βάθος», συνέπεια του οποίου είναι η άμεση σχέση των επιλογών τους με το τελικό αποτέλεσμα.
Σε αντιδιαστολή αυτής της κατάστασης, ας δούμε τι συνέβη με εκείνες τις παρατάξεις που πρόταξαν στον πολιτικό τους λόγο την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος μέσα από μορφές κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης, μην έχοντας την παραπάνω σημαντική μεταβλητή στις τάξεις τους, είτε επειδή δεν το θέλησαν είτε επειδή δεν μπόρεσαν. Όταν ήρθε η ώρα της καταμέτρησης στην κάλπη, η εκλογική τους δύναμη αποδείχτηκε μικρή.
Σήμερα, λίγους μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές, και βάσει του πως διαμορφώνεται το σκηνικό στο δήμο Ναυπακτίας, οι ισχυροί τοπικοί παράγοντες θα είναι υποψήφιοι με τους δυο πρώτους συνδυασμούς των εκλογών του 2019, οι οποίοι από πολλούς θεωρούνται και οι επικρατέστεροι για να κερδίσουν τις εκλογές.
Όμως εδώ τίθενται σημαντικά ζητήματα, κόντρα στο σκληρό διπολικό σύστημα που πάει να δημιουργηθεί. Είναι δυνατόν το εκλογικό σώμα να καλύπτεται από τις δύο αυτές επιλογές; Η απάντηση είναι, προφανώς και όχι, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε προφορικό τουλάχιστον επίπεδο έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την επιρροή των παραπάνω δικτύων. Ακριβής καταγραφή της συγκεκριμένης τάσης δεν υπάρχει, όμως υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μεταξύ των πολιτών ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει και το οποίο λέει: «Η συμμετοχή «παλαιοκομματικών» σε συνδυασμούς θα φέρει ή διώξει περισσότερες ψήφους»;
Μετρήστε και κάτι ακόμα. Μετά από πολλά χρόνια κυριαρχίας, η πελατειακή κουλτούρα, υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για τη με μικρές παραλλαγές ανακύκλωση του ίδιου εκλογομαγειρικού συστήματος, ίσως έχει αρχίσει να κουράζει, οδηγώντας ένα τμήμα των πολιτών να αναζητά διέξοδο σε κάποια εναλλακτική υποψηφιότητα.
Αυτό το κενό, ως πολιτική έκφραση, θα επιχειρήσει να καλύψει, όπως όλα δείχνουν, ο Ανδρέας Κωνσταντόπουλος, καταθέτοντας τη δική του πρόταση κόντρα στο ισχυρό δίπολο των Γκίζα-Λουκόπουλου. Το μέχρι που θα φτάσει η δύναμή του, ουδείς μπορεί σήμερα να το γνωρίζει. Όμως από το βαθμό ανάπτυξής της η συγκεκριμένη παράταξη, σίγουρα θα αποτελέσει και τον πλέον σημαντικό παράγοντα που θα ρυθμίσει εν τέλει το εκλογικό αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής των εκλογών.
Υγ: Από την προσέγγιση των έως σήμερα δεδομένων, απουσιάζει από την παραπάνω ανάλυσή μου η παράταξη του Γιάννη Μπουλέ. Όσο κι αν προσπαθώ να τη δω παρούσα, όπως αναφέρει στις ανακοινώσεις της, δυσκολεύομαι να καταλήξω στο ότι αυτό είναι ένα σενάριο με αρκετές πιθανότητες εφαρμογής. Δεν μου… κάθεται, να το πω κάπως έτσι, μία παράταξη που άσκησε διοίκηση στο δήμο, που ήταν πάντα μία εν δυνάμει πρόταση εξουσίας, να συντηρείται σήμερα στη «ζωή» έχοντας έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο. Εκτός κι αν επιλέξει τη συνεργασία με κάποια άλλη, οπότε εκεί πάω πάσο…
Υγ2: Σε επόμενο τεύχος θα σας δώσω και ένα ερώτημα, για όσους αρέσκονται στην ανάλυση των αριθμών, ή κάνουν δημοσκοπήσεις (επίσημες ή ανεπίσημες). Όποιος έχει την απάντηση θα έχει μπροστά του με λίγη σκέψη και το φαβορί των εκλογών (για να μην παρεξηγηθώ, εγώ σήμερα δεν την έχω).
Πηγή: εφημερίδα Εμπρός Ναυπάκτου
