Η συνάντηση έγινε απρόσμενα, μεσημέρι στο λιμάνι. Μια παλιά μου συμφοιτήτρια είχε έρθει για Σαββατοκύριακο στη Ναύπακτο. Έσπευσα αμέσως να την κεράσω καφέ, περήφανη για την νέα μου πατρίδα! Αν και χάρηκα που την είδα, μόνο αποστροφή μου προξένησε η θέα του μονόπετρου στο χέρι της. Γνωρίζοντας την χρόνια προβληματική της σχέση, το διαμάντι μου φάνταζε σαν προσβλητική δωροδοκία, προκειμένου να λησμονηθούν οι κακές κοινές εμπειρίες τους. Στιγμιαία αναρωτήθηκα πόσο νοσηρό δίδυμο είναι ο ανδρικός εγωισμός με τη γυναικεία ματαιοδοξία. Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν κάτι αόριστο, του τύπου «Απ’ ότι βλέπω αποφασίσατε με τον Νίκο να προχωρήσετε πιο σοβαρά». Ο διάλογος όμως εξελίχθηκε γεμάτος εκπλήξεις!
-Ευτυχώς, μου είπε η γνωστή μου, η πρόταση γάμου δεν έγινε από τον Νίκο αλλά από έναν αληθινά υπέροχο άνθρωπο!
Πάγωσα κυριολεκτικά. Γνώριζα καλά πόσο ήθελε να προχωρήσει η χρόνια σχέση της. Αλλά ο σύντροφός της ήταν πάντα μπερδεμένος …
-Ξέρεις, μου είπε, λίγο μετά το χειρουργείο, ο Νίκος μου δήλωσε ότι δεν μπορεί να αντέξει το πρόβλημα της υγείας μου και είναι καλύτερα να πάρει ο καθένας το δρόμο του. Μαστεκτομή βλέπεις … Το «καλύτερα» βέβαια είναι σχετικό. Εγώ ξέρω ότι στα δύσκολα φαίνονται οι δυνατοί άνθρωποι.
Τον δρόμο της φυγής τον ακολουθούν μόνο οι λιποτάκτες. Λες και έχουν υπογράψει συμβόλαιο ότι σ’ αυτούς δεν θα παρουσιαστεί ένα εφάμιλλο πρόβλημα ή και ακόμα χειρότερο.
Μετά από αυτή τη δήλωσή του, εκτός από το στήθος μου ένιωσα ακρωτηριασμένη και την ψυχή μου. Πάλευα όμως για τη ζωή μου και δεν είχα την πολυτέλεια να πενθήσω για την ανώριμη συμπεριφορά του. Μπαινόβγαινα τελείως μηχανικά στο νοσοκομείο. Έπρεπε όμως, να ολοκληρώσω τη θεραπεία μου.
Ευτυχώς, ο θεράπων ιατρός μου με στήριζε πολύ και ψυχολογικά. Αλλά και τις φορές που δεν μου μιλούσε ένιωθα να αντλώ δύναμη μόνο από την καλή του παρουσία. Ένα σιωπηλό ενδιαφέρον αλλά και τόσο εκκωφαντικό ταυτόχρονα! Σκεφτόμουν πόσο τυχερή θα ήταν η γυναίκα του. Τραγική ειρωνεία, άλλες να χάνουν τα χρόνια τους με κάποιον Νίκο και ίσως και εξαιτίας αυτών των συντρόφων να αρρωσταίνουν τελικά και άλλες να έχουν έναν άγγελο στο πλευρό τους. Δεν άντεξα κάποια φορά και πάνω στο θυμό μου για όσα μου είχαν συμβεί, το ξεστόμισα: Γιατρέ, σας ευχαριστώ για όλα και εύχομαι εκτός από τους ασθενείς σας να εισπράττετε την ίδια αγάπη και από τη γυναίκα σας! Όταν ήχησαν όμως στα αυτιά μου τα λόγια μου, ντράπηκα και το μετάνιωσα που μίλησα. Ήταν όμως αργά. Τα είχα ήδη ξεστομίσει. Και όπως αποδείχθηκε, ευτυχώς που το έκανα …
-Μα δεν είμαι παντρεμένος, μου απάντησε.
-Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Χρειάστηκαν μόνο λίγοι μήνες για να σιγουρευτούμε ότι θέλουμε να ζήσουμε μαζί. Βλέπεις αυτός ο άνθρωπος παρόλο που ήξερε καλύτερα από τον καθένα το σοβαρό πρόβλημα της υγείας μου, δεν δείλιασε καθόλου. Αντιθέτως, είχε και όνειρα για την μελλοντική κοινή μας ζωή.
Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε και ο γιατρός. (Μια ώρα έψαχνε ο άνθρωπος να παρκάρει!). Η κουβέντα μας διακόπηκε αναγκαστικά. Ακολούθησαν σύντομες συστάσεις, εγκώμια από μέρους μου για τη Ναύπακτο και αποχαιρετισμός.
Στο δρόμο για την Αγία Παρασκευή σκεφτόμουν ότι τα σοβαρά προβλήματα ενεργούν ποικιλότροπα στη ζωή μας.
Κάποιους τους τρέπουν σε άτακτη φυγή. Σε κάποιους άλλους όμως, απλώς αναδύουν προκλητικά την εσωτερική τους ομορφιά και τον δυνατό χαρακτήρα τους. Μετά μάλιστα από όσα έμαθα στη δεκαετή δικηγορία που άσκησα, έχω απομυθοποιήσει τελείως τα μονόπετρα και τα τοιαύτα. Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι υπάρχουν αληθινά όμορφοι άνθρωποι και κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Το άρθρο μου αυτό δεν θα το διαβάσουν ποτέ ούτε ο γιατρός, ούτε η δικηγόρος. Δουλεύουν και οι δύο χωρίς ωράριο. Τους το αφιερώνω όμως. Όπως επίσης και σε όλους εκείνους, οι οποίοι στις μεγάλες δοκιμασίες, ξέρουν να κρατούν πιο σφιχτά το χέρι του συντρόφου τους … με ή χωρίς μονόπετρο!
Γιάννα Καραμάνου – Σπηλιώτη
Διορθωτική σημείωση: Στο προηγούμενο άρθρο μου ο σωστός τίτλος είναι «Καλή συνέχεια … ξυπ(π)ολύτη! Εκ παραδρομής τονίστηκε στην προπαραλήγουσα και γράφτηκε με δύο «τ».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
