Η Ελληνική Αριστερά βιάστηκε (όπως πολλοί σύντροφοι παραδέχθηκαν εκ των υστέρων) να κυβερνήσει σε μία αδιαμφισβήτητα δύσκολη οικονομικά περίοδο για τη χώρα, μη διαθέτοντας αυτή τη φορά στο «οπλοστάσιο» της το κύριο όπλο της από το παρελθόν. Αυτό δεν ήταν άλλο από τον άκρατο δανεισμό, όταν τα δημόσια οικονομικά δεν πήγαιναν καλά. Τη δεδομένη χρονική περίοδο και με τις στρόφιγγες του δανεισμού κλειστές από της αγορές, οι δύσκολες εξισώσεις δεν έβγαιναν. Δείχνοντας τα αντανακλαστικά της, η Ελληνική Αριστερά για να αντεπεξέλθει στη δυσκολία αυτή, έβγαλε από το συρτάρι της το δεύτερο βασικό της όπλο. Αυτό της τυμπανοκρουσίας και της δήθεν επαναστατικής της διάθεσης απέναντι στο Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό ή εγχώριο κατεστημένο. Με τα αντιλαϊκά νομοσχέδια όμως να πέφτουν βροχή, τη ψήφιση του τέταρτου μνημονίου, την εφαρμογή των capital controls και τις βόλτες του πρώην πρωθυπουργού με τα σκάφη των εκφραστών του καπιταλισμού και το δεύτερο κατά σειρά όπλο της ξέμεινε από σφαίρες.
Η αποδόμηση των ιστορικά φιλολαϊκών προθέσεων της Ελληνικής Αριστεράς που βασιζόταν σε δανεικά υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών, τη συντήρηση κομματικών στρατιών και συνδικαλιστών που φρόντιζαν για τούς λίγους και η άσκηση πολιτικής με θεατρινισμούς, δίνουν στις μέρες μας τη χαριστική βολή σε ένα γίγαντα με πήλινα ποδάρια. Η πραγματική όμως χαριστική βολή, θα δοθεί από τη δικαίωση των εκφραστών της νοικοκυροσύνης και του ρεαλισμού στη χώρα μας, που για χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν το λαό να κλείνει τα αυτιά του σε χαρισματικούς λαϊκιστές και να αναζητά λύσεις σε πολιτικούς με βαθιά γνώση της πολιτικής σκακιέρας, κύρος στη διεθνή πολιτική σκηνή και ειλικρίνεια στις προθέσεις τους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα καλείται να σηκώσει στις πλάτες του ένα επιπλέον μεγάλο βάρος, εκτός από αυτό της διακυβέρνησης μίας χώρας με ναρκοθετημένη οικονομία και δημόσια διοίκηση από τους προκατόχους του. Το βάρος του να αποδείξει ότι η μετρημένη συμπεριφορά ενός πολιτικού και οι κοστολογημένες υποσχέσεις ενός κόμματος που θα εφαρμοστούν κατά γράμμα, μπορούν να αλλάξουν άρδην τη σκέψη του εκλογικού σώματος. Και από όσο φαίνεται το πετυχαίνει, προς απογοήτευση των δημαγωγών του μέλλοντος. Ο δείκτης οικονομικής εμπιστοσύνης της χώρας μας, εκτινάχθηκε στις πρώτες 100 ημέρες της πρωθυπουργίας του, στα επίπεδα του 2008. Μπλοκαρισμένες επενδύσεις για μια πενταετία, ξεμπλοκάρουν άμεσα με το ποσοστό ανεργίας να δείχνει ήδη μειούμενες τάσεις. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, εφαρμόζονται πολιτικές φοροελαφρύνσεων και εξετάζεται χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων. Παράλληλα, προωθεί μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του δημοσίου και την καταπολέμηση της διαφθοράς σε αυτό και ανακοινώνει ριζοσπαστικά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής.
Ίσως αυτή η περίοδος να φανεί χρήσιμη στους παροικούντες την Αριστερά και να αναδείξει νέους και πραγματικά χρήσιμους για τη χώρα σχηματισμούς στους κόλπους της, που θα την οδηγήσουν πιο κοντά στο ρεαλισμό και θα την απομακρύνουν από το λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Η κεντροδεξιά θα κάνει το χρέος της για άλλη μία φορά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γράψει όπως όλα δείχνουν τη δική του ιστορία στη σύγχρονη Ελλάδα, κρατημένος μακριά από ρεβανσισμούς και μισαλλοδοξία.
Κωνσταντίνος Εμ. Χαλιορής
Οικονομολόγος – M.Sc
Πολιτικό Στέλεχος Νέας Δημοκρατίας
