Γράφει η Αναστασία Παπαλέξη
Τρεις γενιές σε μια φωτογραφία. Ζαχαροπλαστειο Νικολάου. Μπαρπα Θωμά φωνάζαμε απ’ εξω, καλώς τις ανιψιές μου απαντούσε. Ηρεμος, εργατικός, κράτησε για χρόνια το επάγγελμα ψηλά.
Ακολούθησε ο Κώστας ο γιος του, πληθωρικός σε όλα του, αύξησε τη πελατεία. Η Χριστίνα όμως η γυναίκα του έδωσε άλλη πνοή στο γλυκαντζίδικο. Το γέλιο της, η καλοσύνη της… είναι, πώς να το πεις, είναι πιο γλυκά… απ’ τα γλυκά της. Γαλαντόμα όπου χρειάζεται, βοηθάει όποιον έχει ανάγκη. Στις χαρές και στις λύπες μας, γιατί και οι λύπες θέλουν μία γλυκιά γεύση, μας βγάζει ασπροπρόσωπους.
Τα σκήπτρα πήρε τώρα ο Παύλος, ο μικρότερος γιος τους. Εκμοντέρνισε το κατάστημα, έβαλε περισσότερα γλυκίσματα και με τις συμβουλές του πατέρα και της μητέρας του, μαζί με τις δικές του γνώσεις, σίγουρα θα προκόψει. Το μήλο άλλωστε… άρα και το γλυκό το ίδιο δρόμο θα πάρει!
Είμαι πολλή γλυκαντζού και δεν χρειαζόταν να ζητήσω κάτι από τη Χριστίνα για να την βάλω στην εφημερίδα, αφού περνώντας με κερνάει πάντα το υπέροχο κοκάκι της. Αξίζει να υπάρχει αυτό το ζαχαροπλαστείο γιατί είναι σημείο αναφοράς για τη Ναύπακτο. Για τις γενιές που πέρασαν, για το σήμερα και φυσικά με τις ευχές όλων μας και για εκείνες που θα έρθουν.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
