Η απόρριψη είναι μια κατάσταση που συναντούμε όλοι σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Η σημασία της κάθε φορά μπορεί να ποικίλει από την σπουδαιότητα του θέματος, όμως είναι πάντα δύσκολο έως και επώδυνο να την διαχειριστούμε. Μπορεί να μας απορρίψει η οικογένειά μας, ο/η σύντροφός μας, ο κοινωνικός μας περίγυρος, ο επαγγελματικός μας χώρος κλπ.. Σημαντικό στοιχείο της σωστής διαχείρισης είναι κατ’ αρχήν να αντιληφθούμε πραγματικά τον λόγο της απόρριψης.
Έχουμε συμβάλλει με λάθη ή ελαττώματά μας στο να εισπράξουμε αυτή την απόρριψη; Και σε ποιο βαθμό; Είναι δηλαδή αιτιολογημένη από την πλευρά του απορρίπτοντος; Αισθανόμαστε εμείς καλά με τον εαυτό μας, ότι δηλαδή πράξαμε εκείνο που έπρεπε και είμαστε αυτοί που θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε; Επίσης πρέπει να δούμε και τα κίνητρα της άλλης πλευράς. Προέρχεται η απόρριψη από τα δικά μας σφάλματα ή ελαττώματα που ήδη έχουμε στην αυτοκριτική μας διαγνώσει ή σε συμπλεγματικές, προβληματικές πλευρές του χαρακτήρα εκείνου που μας απορρίπτει; Εξυπηρετεί μήπως τα συμφέροντά του; Πολλές φορές είναι ιδιαίτερα πιθανό να είναι μίγμα όλων των παραπάνω. Να αναλογεί επομένως και σε εμάς μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος της ευθύνης για την απόρριψη που εισπράξαμε. Σε κάθε περίπτωση η διαχείριση αυτή απαιτεί δυνατούς και συγκροτημένους χαρακτήρες, που θα καταβάλουν μεγάλη ψυχική προσπάθεια, προκειμένου όχι μόνο να μην τους τραυματίσει η απόρριψη, αλλά να βγουν μέσα από αυτή τη διαδικασία και πιο δυνατοί, πιο σοφοί.
Συμβαίνει αυτό συνήθως; Μάλλον απαισιόδοξος είμαι, εάν καν μπαίνουμε σε μια τέτοια διαδικασία. Συνήθως ξεπερνάμε την απόρριψη με μια γερή δόση τόνωσης του εγώ μας, μέσα από τον εύκολο δρόμο του να τα ρίχνουμε όλα στην κακή κοινωνία που μας ζηλεύει και μας κακολογεί. Αυτός όμως είναι ο σίγουρος τρόπος να χτίζουμε ολοένα και περισσότερο ένα εγώ που θα ελκύει περισσότερη απόρριψη και απαξίωση.
Κάνω αυτή την αναφορά με αφορμή μια συζήτηση που «κορυφώθηκε» κατά την διάρκεια του τελευταίου Δημοτικού Συμβουλίου περί ….. απορριμμάτων.
Αυτή η εικόνα του Δημοτικού Συμβουλίου μου έφερε στο μυαλό δύο εικόνες.
Πρώτη εικόνα όσα στην διάρκεια των 28 ετών εμπειρίας μου στις δικαστικές αίθουσες έζησα σε πολλές περιπτώσεις διαζυγίων. Το διαζύγιο εμπεριέχει σοβαρότατη απόρριψη, συνήθως και από τις δύο πλευρές. Πολλές φορές αυτό κατέληγε σε μικροπρεπές ως χυδαίο «ξεκατίνιασμα» από τη μία ή και τις δύο πλευρές. Γεγονός που προσέβαλε πάντοτε περισσότερο εκείνον που κατηγορούσε, αφού έτσι τον εαυτό του κατηγορούσε χειρότερα, στρεφόμενος κατά του άλλοτε έτερου ημίσεώς του και πιθανόν γονέα και των δικών του τέκνων.
Δεύτερη εικόνα που σίγουρα πολλοί έχετε αντικρύσει. Η ερωτικού περιεχομένου απόρριψη, κοινώς αποκαλείται «χυλόπιτα». Πόσες φορές έχετε ακούσει αυτόν που εισέπραξε την «χυλόπιτα» είτε να μιλά απαξιωτικά έως χυδαία για εκείνον που του την «έριξε» ή ακόμη χειρότερα να ισχυρίζεται ψευδώς ότι εκείνος «έριξε την χυλόπιτα» στον άλλο;
Εκείνο λοιπόν που εισέπραξα από την εικόνα και τους διαλόγους του Δημοτικού Συμβουλίου σχετικά με την ρήξη στο εσωτερικό της Δημοτικής Αρχής ήταν το εξής: Μια πολύ αξιοπρεπής στάση τόσο από τον «γαμπρό» (Δήμαρχο και Δημοτική Αρχή), όσο και από την «νύφη» (αποχωρήσαντες), με διατύπωση παραπόνων μεν αλλά σε πολιτισμένο ύφος και με σαφή αναγνώριση και των δύο πλευρών ότι η συμβίωσή τους απέφερε κοινούς καρπούς, μαζί βέβαια με αγκάθια που έφεραν πικρίες και τελικά το «διαζύγιο».
Εκείνοι όμως που προσπάθησαν να οδηγήσουν το «ζεύγος» σε «ξεκατίνιασμα» ήταν –όχι παραδόξως βέβαια- τα «πεθερικά». Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τάχα για την εύρυθμη λειτουργία του Δήμου και την σωστή εφαρμογή της πολιτικής της Δημοτικής Αρχής προσπάθησαν να βάλουν φωτιές και κυρίως όχι στην Δημοτική Αρχή. Άλλος ήταν ο στόχος τους. Άλλη η αγωνία τους.
Πόση υποκρισία πια; Πόσο ηλίθιους μας θεωρούν όλους; Γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες -και μη- την Ιερουσαλήμ ότι, πριν ακόμη από τα διαζύγια, έσπευσαν όλοι οι «μνηστήρες» -μηδενός των εξαπολυόντων πια τα φαρμακερά του βέλη εξαιρουμένου- να παρηγορήσουν τις «ζωντοχήρες» και να ανοίξουν την αγκαλιά τους να τις υποδεχθούν. Όποιος από αυτούς γινόταν ο εκλεκτός, θα στόλιζε την νύφη του με τα κοσμήματα της ικανότητας και τους στίχους της αρετής. Τώρα πλέον, γνωρίζοντας ότι εκείνες επέλεξαν αγκαλιά άλλου και μάλιστα εκείνου που φοβούνται ότι θα τους χαλάσει τη σούπα, φροντίζουν να τις αναγορεύσουν σε πόρνες, βαρίδια, βατράχους, απορρίμματα.
Είναι δεδομένο ότι όταν προσβάλεις εκείνον που διάλεξες ως σύντροφο και εταίρο, θίγεις πρώτα από όλους την επιλογή σου, άρα και την κρίση σου, ειδικά όταν κατά την διάρκεια της συνύπαρξης μαζί του καμάρωνες και επαινούσες αυτή την σχέση. Το ίδιο και χειρότερο είναι όταν προσβάλεις την επιλογή σου, με αποκλειστική αιτία ότι δεν σου «έκατσε» γιατί σε απέρριψε η άλλη πλευρά.
Δεν ακούνε τον θυμόσοφο λαό. Μην φτύνεις εκεί που έγλειφες, το χρέπι στη μούρη σου θα καταλήξει.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
