Οι μέρες που κυλάνε μου φέρνουν στο νου τον πραγματευτή του Γιάννη Γρυπάρη.
Οι «πραματευτές» της πολιτικής είναι κάθε μέρα μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας και οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν.
Οι «παραγιοί» των πολιτικών, της επικράτειας αλλά και των τοπικών κοινωνιών χτυπάνε την μεγάλη κουδούνα της ενημέρωσης φέρνοντας «πράματα» και τάζοντας «θάματα».
Κατά τον Γρυπάρη και μέσα στον ποιητικό του οίστρο, ο «παραγιός» στο μπάσιμο κάθε τόπου φωνάζει τα εξής :
«Αφέντες , κυράδες
για λίγους παράδες
σας δίνουμε πράματα
της Αθήνας τα θάματα’’.
Το θέμα είναι ότι το να δίνονται υποσχέσεις που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν είναι «εκ του ουκ άνευ» δεδομένο της πολιτικής και των πολιτικών.
Το επιπλέον κακό είναι ότι εκεί που νομίζεις ότι όλα παίρνουν ένα δρόμο που τέλος πάντων δείχνει να οδηγεί σε κάποια διέξοδο, τότε ξαφνικά ο αντίπαλος προβάλλει αντίσταση ακόμα και με κόστος. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μην μάθεις αν μερικά από τα «πράματα» των άλλων στην εξέλιξή τους θα είχαν κάποια ουσιαστική αξία. Εδώ έρχεται να ισχύσει η ρητορική του μεγάλου Σοφοκλή όπως διαβάζουμε στην «Ηλέκτρα»:
«Μή τίκτειν ές άταν άτες». Δηλαδή μην προσθέτεις και την άλλη συμφορά στην υπάρχουσα συμφορά. Και μπορεί από την άποψη των καθημερινών γεγονότων η συμφορά να είναι ένα μεγάλο κακό, μια δυστυχία, εντούτοις όταν αφορά τις πολιτικές εξελίξεις τότε η δυστυχία εξελίσσεται πάνδημη.
Αυτό συμβαίνει γιατί στα μάτια του πολίτη χάνεται πέραν των άλλων το όραμα της τέχνης και της επιστήμης που χρειάζεται να εκπέμπει η δράση της πολιτικής εξουσίας.
Οι πολιτικοί ασκούν εξουσία και οι πολίτες πρέπει να αμύνονται. Όταν λέμε άμυνα δεν μιλάμε για παθητική αντίσταση, αλλά για έλεγχο με απαντήσεις, με κριτική. Όχι ρητορική κριτική, αλλά κριτική με ονοματεπώνυμο. Και επειδή τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα κάνουν κύκλους, η ιστορία δείχνει ότι τα «πράματα και θάματα» πολλές φορές στην πορεία του χρόνου ξανασυναντώνται.
Ποιος δεν θυμάται έναν θυμοσοφικό τύπο της παλιάς Αθήνας, τον Κώστα τον Σακουλέ, ο οποίος με την σκληρή κριτική του έχασε την δουλειά του στον δημόσιο τομέα. Ο ίδιος όμως μπορεί να έζησε μέσα σε σάκους στον έξω τοίχο του θεάτρου του Ηρώδη του Αττικού, εν τούτοις με την σκληρή δημοσιογραφική κριτική του, ελεύθερος και χωρίς δουλειά έγραψε την ιστορία του για την εποχή εκείνη γιατί κατά κοινή ομολογία άδειαζε το «Δημόσιο σακί».
Ένα σακί κατ’ αυτόν γεμάτο ψέματα, υποσχέσεις και αλλοπρόσαλλη πολιτική συμπεριφορά.
Πολύ σωστά λοιπόν ο Σοφοκλής αλλού σημειώνει:
«Αιδώς γαρ εν κακοίσιν ουδέν ωφελεί, η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος».
Δηλαδή το να δείχνεσαι ντροπαλός ανάμεσα σε κακούς δεν ωφελεί καθόλου, γιατί η σιωπή η δική σου γίνεται τότε σύμμαχος του κακού που φλυαρεί.
Δυστυχώς η ιστορία των πολιτικών πραματευτών συνεχίζεται.
Εκεί που λες ότι ο επίδοξος εξουσιαστής μου φέρθηκε με απλή λαϊκή αλλά και φιλική συμπεριφορά, δεν βλέπεις την άλλη πλευρά του προσώπου του μόλις λείψει το τετ-α-τετ ή η ζωντανή συνομιλία.
Κάποιες φορές, δεν λέω όλες, η εξουσιαστική συμπεριφορά αφήνει ένα μορφαστικό μειδίαμα που στην ουσία δεν είναι κάτι άλλο παρά η ισοπέδωση και η απαξίωση της επικοινωνιακής λογικής, ανοικτής ή διαδικτυακής. Ο Όμηρος στην Οδύσσειά του γράφει : «…μείδησε δε θυμώ, σαρδάνιον μάλα τοίον …».
Για άλλους αναφέρεται ο Όμηρος, πλην όμως αυτό το «σαρδάνιο» από το «σαίρειν», σημαίνει ακριβώς το «μορφαστικώς μειδιάν», και ταιριάζει γάντι για πολλές κατηγορίες ανθρώπων.
Νομίζω ότι οι πολίτες θέλουν πολιτικούς με εξειδικευμένη επιτηδειότητα στην διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων. Τα «πράματα και θάματα» δεν θα λείψουν ποτέ βέβαια, αλλά πιστεύω ότι το βλέμμα του σημερινού πολίτη είναι πολύ διεισδυτικό.
Κανένας επίδοξος ηγέτης, όποιας κατηγορίας και να είναι δεν μπορεί να υπόσχεται «θάματα», όταν δεν πείθει για το τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Πολύ σωστά αναφέρονται τα παρακάτω στην Παλαιά Διαθήκη, και πιστεύω ότι πρέπει να τα λάβουν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν οι υποσχόμενοι:
«μη καυχώ τα εις αύριον, ου γαρ γιγνώσκεις τι τέξεται η επιούσα». Δηλαδή να μην καυχιέσαι με υποσχέσεις για το αύριο, ειδικά άμα δεν γνωρίζεις τι μπορεί να συμβεί την επόμενη μέρα.
Μένω στα καθαρά αυτοδιοικητικά και θέλω να κλείσω με την εστίαση σε αυτά.
Νομίζω ότι ο βασικός στόχος του κάθε πολίτη αυτού του τόπου είναι η ανάδειξη προβλημάτων, αδυναμιών και η προσπάθεια προβολής τους, ώστε οι αυριανοί ταγοί ν’ αντιληφθούν ότι οι συνάνθρωποί τους, τους παρακολουθούν και περιμένουν απ’ αυτούς λύσεις.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι όλοι ψάχνουν για χαρισματικά πνεύματα που θα εστιάζουν συνέχεια και θα ενοχλούν τα «ώτα μη ακουόντων και των μη βουλομένων συνιέναι».
Αν οι τοπικοί άρχοντες δεν πάρουν πρωτοβουλίες και δεν είναι ρεαλιστές, τότε δεν θα υπηρετούν την αποκεντρωμένη κοινωνική πραγματικότητα. Και αλλοίμονο αν η επέκταση της κρατικής συγκεντρωτικής μηχανής στα επαρχιακά κέντρα, βρίσκει πρόθυμους ντόπιους εξουσιαστές, που το μόνο που μπορεί να κάνουν είναι να υπηρετούν την εκάστοτε κυβερνητική ιδεολογία.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Εμπρός”
