Από μικρό παιδί και ειδικά από τότε που ήρθα σε επαφή με το συγκοινωνιακό αυτό μέσο, το τρένο, η αγάπη μου για αυτό το μέσο ήταν μόνιμη.
Αργότερα που οι ανάγκες της ζωής μου, μου επέβαλαν μετακινήσεις, κατά κανόνα αυτές γίνονταν με τρένα. Ατελείωτα χιλιόμετρα, απολαυστικά και δημιουργικά.
Κάθε ταξίδι μου, ειδικά όταν ήταν αργό, μού ‘δινε την ευκαιρία για διάβασμα και γράψιμο. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ναυτία ή ταξιδιωτική δυσφορία.
Οι κινήσεις του τρένου στις γραμμές και οι όποιες του πλάγιες δονήσεις λόγω των κλίσεων του δικτύου, λες και μου δίνανε μια αίσθηση ανάτασης της προσοχής μου, αλλά ποτέ φόβο, σε αντίθεση με άλλα συγκοινωνιακά μέσα με τα οποία έχω ταξιδέψει.
Κατά καιρούς άρχισα να πιστεύω ότι σε κάποια άλλη ζωή, πρέπει να είχα εμπλακεί εργασιακά με το μέσο αυτό, για αυτό και είχα δεθεί τόσο συναισθηματικά.
Ποτέ μου δεν κινδύνεψα, ακόμα και σε δύσκολα ταξίδια.
Χρησιμοποίησα όλα τα μέσα των τρένων.
Απλά, γρήγορα, σύνθετα, χωρίς να αισθανθώ ποτέ ότι κινδυνεύω.
Σήμερα που, μετά το φοβερό δυστύχημα στα Τέμπη, οι σκέψεις όλων για την ασφάλεια του μέσου αυτού δικαιολογημένα βασανίζονται με ερωτηματικά, για μένα εξακολουθεί η εμμονή να με διακατέχει.
Ναι πιστεύω ότι τα τρένα δεν ευθύνονται από μόνα τους για αυτό που έγινε.
Ναι είναι κρίμα που χάθηκαν τόσες ζωές άδικα, αλλά κάποιοι άλλοι τις οδήγησαν στο Χαμό τους.
Το ίδιο το μέσο σαν εργαλείο μεταφοράς όταν οδηγείται σωστά και επιβλέπεται με ευθύνη, εξακολουθεί να είναι ασφαλές μέσο εδώ και σε όλο τον κόσμο.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι ιθύνοντες του μέσου αυτού, ότι οι όποιες διαδικασίες ενέχονται στην ασφάλεια της κίνησής του, δεν εξαρτώνται μόνο από την απλή μνήμη.
Χρειάζεται συνεχής μελέτη και εμπέδωση των υποχρεωτικών δεδομένων.
Ο Ουμπέρτο ‘Εκο , σπουδαίος φιλόσοφος και λογοτέχνης σημειώνει σε βιβλίο του :
‘’ Γεννήθηκε μια γραφή μνήμης και γεννήθηκε η μνήμη των γραφών. Η μνήμη μας ενισχύεται όταν θυμόμαστε τα βιβλία και τα βάζουμε να μιλούν μεταξύ τους’’.
Έτσι για ότι αφορά στις ευθύνες για το φοβερό αυτό δυστύχημα, ίσως χρειάζεται να αναπτύξουμε περισσότερο τις σκέψεις μας για ότι συνδέεται με αυτό.
Λόγω του επαγγέλματός μου και των συμμετοχών μου σε διερευνήσεις ατυχημάτων αέρος και εδάφους, θέλω εδώ να κάνω μια σχετική τοποθέτηση.
Για ό, τι αφορά την διερεύνηση των αιτιών δεν μπορούμε ποτέ να αρκεστούμε σε απλές παραθέσεις γεγονότων. Ούτε σε ωραιοποιημένους ηρωισμούς. Πρέπει πάντα να επιστρατεύουμε την απλότητα και την ειλικρίνεια γιατί κατά κανόνα στο κέντρο των γεγονότων βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος. Η έρευνα βέβαια δεν θα έχει αποκλειστικά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Οπωσδήποτε θα χρειαστούνε και οι μελέτες τεχνικού χαρακτήρα.
Ο λογισμός όμως πρέπει να αποκλίνει σχετικά από την φωτογράφιση των γεγονότων και να φτερουγίζει ασταμάτητα πέρα από τις γραμμές των οριζόντων.
Τα αποτελέσματα πρέπει να είναι πειστικά.
Η ασφάλεια της κίνησης των ανθρώπων με τα τρένα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και συνεχής.
Η ανάγκη των ανθρώπων για κίνηση με οχήματα σταθερής τροχιάς ξεκίνησε από πολύ παλιά.
Οι σιδηροτροχιές πρόσφεραν δυνατότητες με λιγότερο κόστος και υψηλότερη απόδοση.
Έτσι οι άνθρωποι οδηγήθηκαν στην χρήση των βαγονιών από πολύ παλιά.
Για παράδειγμα ατμάμαξα κατασκευάστηκε το 1813 από τον Γουίλιαμ Χέντλεν για ένα ανθρακωρυχείο κοντά στο Νιούκαστλ της Βόρειας Αγγλίας. Ένα τρένο με 14 βαγόνια που κουβαλούσε άνθρακα και ανέπτυσσε ταχύτητα 8 χλμ. την ώρα.
Ακόμη εκεί στις αρχές του 1800, στην Νέα Υόρκη , στο Λιντς της Αγγλίας, στο Λονδίνο ο Τρέβεθικ από τους πρώτους κατασκευαστές το 1808 και άλλοι πολλοί απέδειξαν πόσο σοβαρή ανάγκη υπήρχε να αναπτυχθεί η σιδηροδρομική συγκοινωνία. Μια κίνηση που θα εξυπηρετούσε το επιβατικό κοινό και την εμπορευματική κυκλοφορία αγαθών και άλλων προϊόντων.
Σήμερα τα τρένα αποτελούν στις σύγχρονες και μη κοινωνίες μια αξιόπιστη και αποτελεσματική συγκοινωνία σταθερής τροχιάς.
Σαφώς υποβοηθούμενη η συγκοινωνία αυτή με τεχνιτή νοημοσύνη αυξάνει τον δείκτη ασφάλειας, αλλά δεν παύουν τα σιδηροδρομικά δίκτυα από πλευράς ελέγχου να έχουν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.
Οι άνθρωποι βέβαια δεν θα πάψουν να κάνουν λάθη.
Η ελαχιστοποίηση των λαθών θα προέλθει από την αύξηση των γνώσεων όσων ασκούν τους διαχειριστικούς ελέγχους αλλά και από την εμπέδωση του ανθρωπισμού.
Για παράδειγμα, πως το 1940 στα δύσκολα χρόνια της κατοχής εν μέσω πολλαπλών πιέσεων, στην περιοχή που έγινε τώρα το δυστύχημα, ενώ είχαν ξεπεραστεί τα 2.000 σιδηροδρομικά δρομολόγια, χωρίς διπλές γραμμές, δεν είχε ανοίξει μύτη.
Εύχομαι κάθε δυνατή βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας των τρένων στην πατρίδα μας.
Ποτέ κακό να μην ξαναγίνει.
Τα τρένα πάντα να αποτελούν το πιο αξιόπιστο και αγαπητό συγκοινωνιακό μέσο.
Βασίλης Νασόπουλος
Βελβίνα Ναυπακτίας
