Γράφει ο Γιάννης Κούγιας
Δημοτικός Σύμβουλος Δωρίδος
Η φράση του Χαρίλαου Φλωράκη καθίσταται επίκαιρη, παρότι για διαφορετικούς λόγους τώρα με τότε. Αρκεί να δούμε και να «διαβάσουμε» την… κουρτίνα 1 και εννοώ την πανελλαδική ενασχόληση με το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια (καλώς κατά τη γνώμη μου, αλλά με αστερίσκους) και φυσικά με τον «άλλο άνθρωπο». Το έχω πει πολλές φορές και το έχω γράψει, η κρατική εξουσία έχει και θα έχει εφεδρείες αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω των «αντικειμενικών» μέσων μαζικής παραπληροφόρησης. Αρωγός σε αυτό φυσικά και η εκκλησιαστική εξουσία, όμως σε αυτό θα επανέλθω σε άλλο κείμενο.
Στο δια ταύτα και σε αυτά που κατά τη γνώμη μου καίνε σήμερα και μιλάω για την κινητοποίηση των αγροτών και των φοιτητών. Με τους μεν αγρότες να έχουν βγει ξανά στους δρόμους, θέτοντας θέμα επιβίωσης (το οποίο πρακτικά θα έπρεπε να αφορά όλους τους εργαζόμενους) απέναντι στον εμπαιγμό των αποζημιώσεων που ακόμα δεν έχουν δοθεί και από την άλλη, τους φοιτητές «εγκληματίες», να αγωνίζονται ενάντια στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων-επιχειρήσεων και στην προαποφασισμένη – σχεδιαζόμενη συνολικά υποβάθμιση της δημόσιας τριτοβάθμιας παιδείας.
Αν ξεπεράσουμε την προσωπική αλήθεια-γνώμη που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε από εμάς για τον τρόπο που οι φοιτητές και οι αγρότες έχουν επιλέξει να αγωνίζονται, το θέμα της πρωτογενούς παραγωγής που έχει πάρει και πανευρωπαϊκές διαστάσεις, αλλά και αυτό της πολύπαθης παιδείας είναι υψηλού level και αυτά που «καίνε». Η παρούσα κυβέρνηση για άλλη μια φορά έχει επενδύσει στην επικοινωνιακή αντιμετώπιση φοιτητών – αγροτών και όχι ουσιαστικά. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να το κάνει διαφορετικά αφού αποτελεί και αυτή ένας κρίκος στην αλυσοδεμένη «Ευρώπη των λαών».
Στους φοιτητές, έχοντας πλέον το know how (ελέω πανδημίας) των ψηφιακών εξετάσεων, βάζει στο κάδρο ως αντίβαρο τον «παράνομο φοιτητικό αγώνα, στον οποίο συμμετέχει η μειοψηφία του φοιτητικού κινήματος», θέτοντάς τους απέναντι στην κοινωνία. Πρόσφατα, ο πρωθυπουργός τους αποκάλεσε «ληστές» και με αυτό το επικοινωνιακό τρικ προσπαθεί να πάρει μαζί του την «πλειοψηφία» της έννομης τάξης. Στους αγρότες, έχουμε μια πιο ήπια στάση, αναζητώντας τον διάλογο, μέσα από την πολύ καλά οργανωμένη και προστατευμένη παρουσία του στα μπλόκα, μοιράζοντας χιλιαρικοψίχουλα, έχοντας οδηγό το πρόσφατο παρελθόν αγροτικών κινητοποιήσεων που κάμφθηκαν με τον ίδιο τρόπο, με μέτρα ασπιρίνη.
Είπα και πιο πάνω, ότι ο αγώνας των αγροτών είναι αγώνας επιβίωσης και θα έπρεπε να απασχολεί την κοινωνία, έχοντας συμπαραστάτες το εργατικό κίνημα. Ο αγώνας των φοιτητών έχει σχέση με τους αγρότες και τους εργάτες, εφόσον η πλειοψηφία τους προέρχεται από τα σπλάχνα και των δύο. Θα μπορούσε, λοιπόν, το τρίπτυχο αγροτών – εργατών – φοιτητών να ήταν στην ουσία μια αποτελεσματική συμπόρευση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, αλλά και συνολικά στο τι πατρίδα θέλουμε.
Δυστυχώς, όμως, θεωρώ ότι η απόσταση που χωρίζει αυτή την ιδεατή εξέλιξη με τη ρεαλιστική εικόνα, είναι μεγάλη. Εδώ, λοιπόν, ορθώνεται ο μεγάλος τοίχος που φαντάζει απροσπέλαστος τουλάχιστον τώρα, η ίδια η κοινωνία (εμείς δηλαδή) που όσο δεν υπάρχει συνείδηση, πολιτική σκέψη σε αυτοδιαχειριζόμενη και γνήσια βάση, δεν θα μπορέσει να εκφραστεί ενωτικά και στοχευμένα. Έτσι και τώρα, αυτή η αποσπασματική αντιμετώπιση των ζητημάτων αγροτών – φοιτητών, αλλά και άλλων, είναι μεν μια αντίσταση της κοινωνίας, αλλά διαχειρίσιμη από την πλευρά της Εξουσίας.
Κλείνοντας, θεωρώ και πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μια πολύ διαφορετική προσέγγιση περί συσχετισμού δυνάμεων μέσα στην κοινωνία, βρίσκοντας πολιτική σκέψη, ψάχνοντας μέσα μας ο καθένας και η καθεμιά συνείδηση και διάθεση συνολικής αντίστασης, ώστε να δώσουμε προοπτική στα παιδιά μας, σε εμάς τους ίδιους και στην πατρίδα μας.
