Η Βασιλική Παναγοπούλου, πρόεδρος του Συλλόγου Αλκυόνη, μιλά σήμερα στην «ε»
Η Βασιλική Παναγοπούλου, πρόεδρος του Συλλόγου Αλκυόνη, μιλά στην εφημερίδα «εμπρός Ναυπάκτου», γυρίζοντας το χρόνο πίσω στη στιγμή όπου η ιδέα έγινε πράξη και η Αλκυόνη έκανε τα πρώτα της βήματα. Ο απολογισμός αυτών των 20 ετών πλούσιος, ενώ το έργο του Συλλόγου είναι αναγνωρισμένο πλέον και πέραν των συνόρων της περιοχής. Οι στόχοι όμως δε σταματούν, καθώς καθημερινά τίθενται νέοι. Διαβάστε όλα όσα μας είπε.
20 χρόνια Αλκυόνη. Γυρίζουμε το χρόνο πίσω λοιπόν 21 χρόνια. Τι θυμόσαστε πως υπήρχε τότε στη Ναύπακτο στον τομέα δράσεων που να αφορούσε τα άτομα με αναπηρίες;
21 χρόνια πριν. Τι υπήρχε στον τομέα των δράσεων; Το απόλυτο τίποτα. Στον τομέα των Σχολικών Υποδομών όμως υπήρχε ένα Ειδικό Σχολείο στα πρώτα του βήματα. Είχε στελεχωθεί, λίγα χρόνια πριν, από ελάχιστους αλλά καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, με μεράκι και ευαισθησία.
Πώς βίωνε μία οικογένεια που είχε μέλος της ΑμεΑ, από την καθημερινότητα της μέχρι το ότι θα έπρεπε πολλές φορές να σπάσει ταμπού που κυριαρχούσαν τότε στα μάτια πολλών;
Το να πληροφορηθεί μία οικογένεια ότι θα έχει εφ’ όρου ζωής στους κόλπους της παιδί με αναπηρία είναι από τα συγκλονιστικότερα βιώματα. Το μέγεθος της αγάπης που νοιώθει ένα γονέας για το παιδί του, εξηγεί και το μεγάλο πλήγμα που δέχεται. Ανασφάλεια, αγωνία για το μέλλον αυτού του παιδιού, φόβος για την κοινωνική απόρριψη, για το στίγμα που θα ακολουθεί το αγαπημένο αυτό πλάσμα σε όλη του τη ζωή ήταν τα κυρίαρχα βιώματα τα χρόνια εκείνα. Επιπλέον αυτό που κυριαρχούσε στα μάτια όλων τότε ήταν ο οίκτος και στις καρδιές των γονιών η ντροπή και υπήρχε πολλή δουλειά να γίνει στους τομείς αυτούς.
Περιγράψτε μας λίγο πως γεννήθηκε η ιδέα, από αυτή πως φτάσαμε τελικά στο να γίνει πράξη, ποιοι ήταν οι πρώτοι στόχοι που ετέθησαν και φυσικά ποιοι ήταν οι πρώτοι σας σύμμαχοι;
Η ανάγκη γέννησε την ιδέα. Η αφόρητη σκέψη ότι αν δεν κάνουμε κάτι στη Ναύπακτο κάποια στιγμή θα αναζητούσαμε για τα παιδιά μας δομές για να τα υποστηρίξουν μακριά μας, στην Αθήνα ίσως . Έπειτα υπήρχε η ανάγκη της καθημερινής απασχόλησης των παιδιών μας μετά τα σχολικά χρόνια. Μια χούφτα γονείς ήμασταν και με την παρότρυνση και την υποστήριξη του Διευθυντή του Ειδικού Σχολείου κ. Θάνου Ρισβά, πήραμε την μεγάλη απόφαση να δημιουργήσουμε στην πόλη μας τις Δομές που είχαν ανάγκη τα παιδιά μας, μέσω της σύστασης ενός Συλλόγου. Η ‘’ΑΛΚΥΟΝΗ’’ ήταν πλέον γεγονός το καλοκαίρι του 2003. Ο πρώτος μας στόχος ήταν να καταγράψουμε τα άτομα με αναπηρία της περιοχής μας .Καθόλου εύκολο εγχείρημα. Παλέψαμε πολύ για να πείσουμε τους γονείς, ότι το να ‘’κρύψουν’’ το παιδί τους, στο μόνο που κάνουν κακό, είναι στο ίδιο το παιδί. Του στερούν την πολύτιμη συνύπαρξη, την απολύτως απαραίτητη συμπερίληψη στην ίδια τη ζωή. Οι αμέσως επόμενοι στόχοι ήταν η δημιουργία Δομών και η συνεχής διεκδίκηση του δικαιώματος της πρόσβασης των παιδιών μας, σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Η κοινωνία της Ναυπάκτου αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή την ‘’ΑΛΚΥΟΝΗ’’. Εντυπωσιακά και συγκινητικά θα τολμούσα να πω. Αυτοί ήταν οι πρώτοι μας σύμμαχοι. Οι καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Κοιτάζοντας κανείς τα όσα έχει καταφέρει η Αλκυόνη στην πορεία αυτών των χρόνων, ποιοι θεωρείτε πως είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί;
Μεγάλοι σταθμοί ήταν η απόκτηση υποδομών όπως τα ακίνητα που στεγάζουν τις Δομές μας, η εκτέλεση με μεγάλη επιτυχία και αποτελεσματικότητα των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, οι μάχες που δώσαμε και κερδίσαμε για την θεσμοθέτηση εργαλείων χρηματοδότησης από την Πολιτεία ώστε να μην κινδυνεύει η βιωσιμότητα των Δομών.
Τα άτομα με αναπηρίες βγήκαν από το σπίτι τους, απέκτησαν ζωή και έξω από αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε πως πλέον αποτελούν αναπόσπαστο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας μας ή έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε;
Είμαστε σε καλό δρόμο θα έλεγα. Πολλά κερδήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια με τους αγώνες του Αναπηρικού Κινήματος. Και μόνο το ότι μιλάμε πλέον για συμπερίληψη του ανθρώπου με αναπηρία στη ζωή κι έχουμε διαγράψει τη λέξη ‘’οίκτος’’ από το λεξιλόγιο είναι ένα τεράστιο βήμα. Οι νόμοι συνεχώς βελτιώνονται για να χωρέσουν στην ενεργό ζωή και όσους γεννήθηκαν με αναπηρία ή την απέκτησαν αργότερα. Πάντα όμως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Θεωρώ πως πάνω απ’ όλα υπάρχουν τα περιθώρια για την εσωτερική βελτίωση όλων μας ώστε να γίνει η αποδοχή του’’ διαφορετικού’’ δεύτερη φύση.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό που προκύπτει από την πορεία του Συλλόγου έως σήμερα. Παρέχει εργασία σε δεκάδες άτομα, διαφόρων ειδικοτήτων, οι οποίοι με αυτό τον τρόπο, πολλοί εξ αυτών νέοι, έχουν τη δυνατότητα να μένουν στον τόπο τους…
Πολλές φορές όταν παρουσιάζουμε την ταυτότητα του Συλλόγου αναφέρουμε και αυτή την πλευρά. Πράγματι συμβάλουμε στην τοπική οικονομία δίνοντας εργασία σε νέους που αποτελούν τα στελέχη μας, στους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων στις Δομές μας και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτή τη συμβολή μας.
Πριν χρόνια, το 2011, τιμηθήκατε με το βραβείο «Γυναίκα της χρονιάς», στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς. Στο πρόσωπό σας αναγνωρίστηκε επί της ουσίας το έργο του Συλλόγου και εκτός των συνόρων της περιοχής. Η Αλκυόνη θα λέγαμε πως έχει ανοίξει τα φτερά της αποτελώντας σπουδαίο παράδειγμα στον τομέα της ανά την χώρα…
Τόσο εκείνη η βράβευση όσο και άλλες μεταγενέστερες αποδεικνύουν ότι το έργο της ‘’ΑΛΚΥΟΝΗΣ’’ έχει πανελλαδική εμβέλεια. Το ζούμε κι εμείς καθημερινά όταν μας ζητείται η τεχνογνωσία μας από πολλές περιοχές της Ελλάδας Το έργο που έχει γίνει είναι πράγματι πολύ σημαντικό για τα δεδομένα μια μικρής επαρχιακής πόλης. Θεωρώ πως τα μελετημένα βήματα και η στοχοπροσήλωση έχουν φέρει αυτό το αποτέλεσμα.
Επόμενοι στόχοι που έχουν τεθεί;
Η τεχνογνωσία μας και η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουμε, έχουν σαν αποτέλεσμα να έχουμε λίστες αναμονής για είσοδο ατόμων στις Δομές μας . Ο μεγάλος μας στόχος είναι να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο Κέντρο Διημέρευσης και Ημερήσιας Φροντίδας με περισσότερα Εργαστήρια απασχόλησης και περισσότερες Ειδικότητες ώστε όλα τα άτομα με αναπηρία της Ναυπακτίας και της Δωρίδας να φεύγουν κάθε πρωί από το σπίτι τους για να πάνε στη ‘’δουλειά τους’’ όπως όλοι οι άνθρωποι,, στην ημερήσια απασχόλησή τους. Ακόμη να δημιουργήσουμε κι άλλες Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης πέραν των τεσσάρων που λειτουργούμε σήμερα. Αυτό το μοντέλο Διαβίωσης αποδείχθηκε στην πράξη, ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον χώρο της αναπηρίας.
Ο επίλογος δικός σας…
Θα ήθελα να κλείσω με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Σε όσους μας βοήθησαν στην πορεία μας μέσα στα 20 αυτά χρόνια. Από το ελάχιστο έως το μέγιστο, από την υλική βοήθεια μέχρι την προσφορά υπηρεσιών , από τον απλό συνάνθρωπο, τον εθελοντή και τον επαγγελματία έως τις Εταιρίες και τα Ιδρύματα, από τον απλό υπάλληλο του Κράτους έως την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η επίσκεψή της στις Δομές μας ήταν η ύψιστη Τιμή!
