Γράφει ο Πέτρος Πιτσιάκκας
Φιλόλογος – Διευθυντής 2ου ΓΕΛ Ναυπάκτου
Μετά την πανδημία και το κλείσιμο των σχολείων, επιδιώχθηκε η αποκατάσταση της επαφής των μαθητών και των καθηγητών με την εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτό κατέστη δυνατό μέσα από τη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης.
Για την τηλεκπαίδευση, και ιδιαίτερα για τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που είναι μια καινοφανής διαδικασία για το δημόσιο σχολείο, μερικοί διατύπωσαν επιφυλάξεις. Αρχικά υποστηρίχθηκε ότι δημιουργούνται μαθητές δύο ταχυτήτων, παρά το γεγονός ότι εξ αρχής τονίστηκε ότι όλοι οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης των μαθημάτων, μέσω των τεχνικών δυνατοτήτων σύνδεσης, που δίδονται, και ότι τα μαθήματα είναι μόνο επαναληπτικά και αφορούν στην ύλη που έχει ήδη διδαχθεί, στο σχολείο, πριν την πανδημία. Επίσης, κάποιοι οχυρώθηκαν πίσω από τη δυσκολία μερικών καθηγητών να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία ως εργαλείο, λόγω έλλειψης επιμόρφωσης, παρά τη διαβεβαίωση ότι δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις για τη συμμετοχή σ’ αυτή. Τέλος μερικοί υποστήριξαν ότι αν συμμετάσχουν στην προσπάθεια, θα νομιμοποιήσουν την τηλεκπαίδευση, με κίνδυνο να μονιμοποιηθεί η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, παρά το γεγονός ότι είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι συμπληρωματική και δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φυσική διδασκαλία, μέσα στο σχολικό χώρο.
Παρά τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις, η προσπάθεια ξεκίνησε γιατί, κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν, αποτελεί τη μόνη λύση. Το σύνολο των καθηγητών την αγκάλιασε και τη στηρίζει. Κάθε εμπλεκόμενος εκπαιδευτικός δημιούργησε την ηλεκτρονική του τάξη, την οποία ανοίγει καθημερινά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, που έχει καταρτιστεί και έχει αποσταλεί σε όλους τους μαθητές, τους οποίους και περιμένει, την καθορισμένη ώρα, για τη διεξαγωγή του μαθήματος.
Οι μαθητές, αλλά και οι γονείς τους, μαζί με την πολιτεία και τους εκπαιδευτικούς είναι βασικοί παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Για να εξασφαλιστεί η ομαλή της λειτουργία θα πρέπει να μετέχουν σ’ αυτήν όλοι. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι η τηλεκπαίδευση θα αγκαλιαζόταν και θα στηριζόταν και από τους μαθητές, τους οποίους αφορούσε, αλλά και από τους γονείς τους, οι οποίοι μόλις έκλεισαν τα σχολεία, αναρωτιούνταν τι θα γίνει με τη μάθηση των παιδιών τους (ακούστηκαν μάλιστα και κατηγορίες εναντίον των καθηγητών ότι …κάθονται), τα αποτελέσματα, με βάση τα ποσοστά συμμετοχής των μαθητών, όλων των τάξεων του Λυκείου, δεν είναι τα αναμενόμενα. (Φυσικά δεν αναφερόμαστε στο ελάχιστο ποσοστό που να δεχθούμε ότι αντικειμενικά αδυνατεί να παρακολουθήσει). Και αναρωτιέται κανείς γιατί να συμβαίνει αυτό; Πού είναι οι μαθητές και γιατί αυτή η αδιαφορία; Η πολιτεία και οι καθηγητές έκαναν και κάνουν το καθήκον τους, με τις όποιες δυσκολίες και τις όποιες αδυναμίες υπάρχουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών περιμένουν καθημερινά τους μαθητές στην ηλεκτρονική τους τάξη για το επαναληπτικό μάθημα. Όμως οι περισσότεροι μαθητές δεν ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και δεν παρευρίσκονται στα ραντεβού των μαθημάτων.
Η ευθύνη των γονιών γι’ αυτή τη στάση αδιαφορίας των μαθητών, είναι μεγάλη. Η ευθύνη δε αυτή καθίσταται ακόμη μεγαλύτερη από τη στιγμή που η συμμετοχή των μαθητών, στη σύγχρονη εξ αποστάσεως διδασκαλία, δεν είναι υποχρεωτική και δεν υπάρχει απουσιολόγιο. Οι γονείς οφείλουν να παρακινήσουν τα παιδιά τους να συμμετέχουν στα τηλεμαθήματα, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση που λειτουργούσαν κανονικά τα σχολεία, εξηγώντας τους ότι το διάστημα αυτό δεν είναι περίοδος διακοπών. Όλοι θα πρέπει να αντιληφθούν, πόσο μεγάλη ζημιά θα προκληθεί στη συμπεριφορά των παιδιών, αν τα παιδιά μείνουν, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, μακριά από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Ο καθένας οφείλει να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Η ατομική ευθύνη δεν σχετίζεται μόνο με την προστασία του εαυτού μας, και των άλλων, από τον ιό Covid 19, αλλά και με την αντιμετώπιση των παρενεργειών, που αυτή η πανδημία προκαλεί, σε πολλούς τομείς, όπως η εκπαιδευτική διαδικασία. Η τηλεκπαίδευση είναι υπόθεση όλων!
