Γράφει η Σάντυ Μακκού*
«Άνθρωπος». Δύσκολος όρος. Ένα ακόμη ον, το οποίο εκ φύσεως τείνει να αναπαράγεται. Τι είναι αυτό που το ξεχωρίζει απ’ όλα τα υπόλοιπα; Η ιδιαίτερα ανεπτυγμένη διανοητική του ικανότητα. Γεννάται, έτσι, μία ακόρεστη επιθυμία κατανόησης και εξήγησης του περιβάλλοντός του, αλλά και του ίδιου του τού εαυτού. Τοιουτοτρόπως, οδηγείται σε έναν φαύλο κύκλο ανάλυσης της ανάγκης του για επικοινωνία και επαφή με άλλους και πολλές φορές, το χάος αυτό της εμβάθυνσης στην αναζήτηση, είναι εκείνο που τον παρασύρει στην αντίπερα όχθη, τη «μοναξιά».
Είναι τυχαίο, άραγε, που όσο εμβαθύνει στη γνώση, βυθίζεται στην μοναξιά; Καθημερινά, πασχίζει να βελτιώσει και να ερμηνεύσει τα πάντα γύρω του. Δημιούργησε το «σύγχρονο κόσμο» και εγκλωβίστηκε ο ίδιος στα δεσμά των ταχύτατων ρυθμών της καθημερινότητας. Βελτίωσε και εξασφάλισε την ύπαρξή του, όμως ξέχασε να ζήσει. Κι έπειτα, ο ίδιος ήταν αυτός που έσπευσε να βρει μία λέξη για να χαρακτηρίσει την παραπάνω κατάσταση. Να επινοήσει μία ικανοποιητική εξήγηση, να επιρρίψει αλλού την ευθύνη, να δικαιολογηθεί. «Αλλοτρίωση», είπε.
Ίσως πάλι, να έπεσε θύμα της πλάνης εκείνου του είδους μοναξιάς που δεν περιορίζεται στο να είναι μόνος. Αυτή θα έλεγε κανείς πως είναι η πιο σκοτεινή εκδοχή της. Παρόλο που το άτομο περιτριγυρίζεται από ένα πλήθος άλλων ανθρώπων και έρχεται συνεχώς σε οπτικοακουστική επαφή μαζί τους, διακατέχεται από ένα έντονο αίσθημα έλλειψης. Αυτό που απουσιάζει, ωστόσο, δεν είναι μόνο η ουσιαστική επικοινωνία, αλλά και η προσπάθεια και κατ’ επέκταση, η θέληση κατάκτησής της. Γιατί όμως; Μήπως, εν τέλει, ο άνθρωπος γοητεύεται από τη μοναξιά του;
Υπάρχουν στιγμές στις ζωές όλων διακατεχόμενες από έναν ανεξήγητο πόθο εσωστρέφειας. Τότε που το νάρκισσο «εγώ» τους κυνηγά τη μοναξιά. Η αυλαία πέφτει, τα φώτα του «έξω κόσμου» σβήνουν και οι άνθρωποι μιλούν στον εαυτό τους. Πρόκειται για την αφετηρία της «πραγματικής» σκέψης και τα πρώτα στάδια της αναζήτησης, της φιλοσοφίας. Πάλι όμως έρχεται αντιμέτωπος με την άβυσσο του ανεξήγητου κι αρχίζει, για ακόμη μια φορά, το κυνήγι της συντροφικότητας.
«Συντροφικότητα». Ο φόβος του ανθρώπου μην μείνει μόνος έρχεται να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για τη σύναψη σχέσεων. Κι ύστερα, κι άλλος φόβος, μην χάσει τους ανθρώπους που βρήκε. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, τοποθετούνται οι περίφημες «ταμπέλες», έτοιμες να επισφραγίσουν τίτλους όπως οι εξής: «φίλοι», «κολλητοί», «σύζυγοι». Χαρακτηρισμοί επινοημένοι με στόχο να αποτυπώσουν στη συνείδηση των ατόμων την αυτάρκεια στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων, ακόμη κι αν η ύπαρξη αυτής είναι αμφίβολη.
Μάλλον ο άνθρωπος βιάστηκε. Βιάστηκε να εξηγήσει, να εκλογικεύσει, να μάθει, μα πάνω απ’ όλα, να φοβηθεί. Πού κατέληξε; Στον ουρανό της ζωής, με φόντο το μαύρο σκοτάδι της μοναξιάς και θέα την εφήμερη λάμψη των πυροτεχνημάτων της συντροφικότητας.
«Η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφτείς, αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις» –Josh Billings
*Γεννημένη στις 25 Αυγούστου του 2000, με καταγωγή από τη Ναύπακτο. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών της, συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την πολιτική και τη διεθνή διπλωματία. Τέλος, είναι αρθρογράφος του διαδικτυακού σάιτ «off line post» στη στήλη της φιλοσοφίας.
