Εγώ σχέση με σκυλιά, γατιά και άλλα ζώα του σπιτιού δεν είχα ποτέ. Δεν ξέρω αν πρόκειται να αποκτήσω στο μέλλον, αλλά έως σήμερα δεν μου δημιουργήθηκε ποτέ η ανάγκη ή μια τέτοια επιθυμία. Έχοντας μάλιστα απόσταση από όλο αυτό, ομολογώ πως δεν μπόρεσα ποτέ να «προσεγγίσω» τη δουλειά που κάνουν όλοι εκείνοι που καθημερινά ξοδεύουν χρόνο και κόπο για να φροντίσουν τα ζώα τους.
Πριν από λίγες ημέρες με έφερε ο δρόμος στη Μακύνεια, για να ξεκινήσω το οδοιπορικό μου κάνοντας ένα θέμα με αφορμή την ύπαρξη στην περιοχή ενός χώρου όπου φιλοξενεί δεκάδες αδέσποτα σκυλιά. Διαβάζοντάς το θα καταλάβετε το τι με πήγε εκεί και ποια η καταγραφή που έκανα συζητώντας με τις «εμπλεκόμενες» πλευρές. Εδώ όμως θα ήθελα να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη, για την αίσθηση περισσότερο που δημιουργήθηκε παραμένοντας έστω για λίγη ώρα στο χώρο φιλοξενίας των ζώων.
Θα σας το πω με λίγα λόγια και νομίζω θα καταλάβετε. Μπροστά στον αγώνα που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι μένω σε στάση… προσοχής! Έχοντας επωμιστεί ένα έργο που στην ουσία είναι υπόθεση άλλων, έχουν κάνει όχι ένα βήμα αλλά πολλά βήματα μπροστά, δηλώνοντας παρών και δίνονταν έστω και μερική λύση σε ένα τεράστιο ζήτημα. Το τι θα συνέβαινε στην πόλη αν δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι, το ίδιο ισχύει και για τη δεύτερη ομάδα εθελοντών που δραστηριοποιείται στα μέρη μας, νομίζω όλοι μπορούμε να το φανταστούμε.
Το καταθέτω ως μια μικρή μαρτυρία από το τι πρόλαβα να δω, στο λίγο έστω χρόνο που είδα αυτούς τους ανθρώπους σε δράση, οι οποίοι κέρδισαν το σεβασμό μου γι’ αυτό που κάνουν, γιατί όχι και το θαυμασμό μου.
Υγ: Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μπαίνω στην ουσία των ζητημάτων που μου κατέθεσαν κάτοικοι της περιοχής, όπου πράγματι θα πρέπει να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τη γειτνίαση. Άλλο το ένα θέμα, κι άλλο το άλλο…
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»
