Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος
Το θέμα των εργοταξιακών χώρων του Αντιρρίου είναι αποκαλυπτικό της παθογένειας, της αρρώστιας δηλαδή, του Δήμου μας. Αν θέλουμε να δούμε γιατί αυτός ο τόπος μένει πίσω, γιατί γίνεται χωριό και γιατί δεν μπορεί να πετύχει μια στοιχειώδη τοπική ανάπτυξη, αν θέλουμε να δούμε τι πρέπει επιτέλους να κάνουμε αλλιώς, αρκεί να δούμε προσεκτικά το ζήτημα αυτό.
Οι εργοταξιακοί χώροι του Αντιρρίου έχουν αποδοθεί για αξιοποίηση στο Ελληνικό δημόσιο εδώ και 15 χρόνια περίπου. Όταν τελείωσε το έργο της Γέφυρας ο χώρος αυτός απελευθερώθηκε. Πρόκειται για 140 περίπου στρέμματα κάτω από τη γέφυρα, κυριολεκτικά πάνω στο κύμα.
Δεκαπέντε χρόνια τώρα το Ελληνικό Δημόσιο αφήνει αυτό το παραθαλάσσιο γήπεδο στο κέντρο της Ελλάδας κυριολεκτικά να ρημάζει. Πέρασαν καλά χρόνια, πέρασε κρίση, ήρθε η ανάπτυξη κάνα δυο τρεις φορές, αλλά οι εργοταξιακοί χώροι αναλλοίωτοι. Εγκαταλελειμμένο ρημάδι δηλαδή.
Το Δημόσιο αποφάσισε, έστω και τώρα μετά από τόσα χρόνια, να κάνει το προφανές: το διαθέτει προς πώληση. Το τίμημα είναι περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ και, το διαθέτει προς πώληση με τους όρους που διέπουν κάθε άλλο εκτός σχεδίου οικόπεδο.
Η πώληση του οικοπέδου γίνεται χωρίς να τίθεται κάποιος όρος για τη μελλοντική του χρήση. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ο αυριανός ιδιοκτήτης του οικοπέδου δεν έχει κανένα περιορισμό στη χρήση του. Ό,τι περιορισμός ισχύει για κάθε εκτός σχεδίου οικόπεδο ισχύει και για τους εργοταξιακούς χώρους. Μπορεί να γίνει κέντρο logistics, μαρίνα, ξενοδοχείο, ναυπηγείο ή ο,τιδήποτε θελήσει ο ιδιοκτήτης του. Αρκεί να είναι σύμφωνο με τους όρους δόμησης που συνοδεύουν γενικώς τα εκτός σχεδίου οικόπεδα.
Τα παραπάνω είναι γνωστά από χρόνια σε όλους όσους είναι ή υπήρξαν μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, αντιδήμαρχοι ή Δήμαρχοι. Δεν αποτελούν κάποια αποκάλυψη. Όποιος παρακολούθησε το τελευταίο Συμβούλιο της 27ης Ιανουαρίου όμως θα είδε πολλούς από τους άρχοντες να πέφτουν από τα σύννεφα. Ακούστηκαν διάφορα για αποκλειστικά τουριστική αξιοποίηση, γιατί αυτό θέλει να ακούσει η τοπική κοινωνία και όχι επειδή τώρα είναι εφικτό. Για κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, επιτροπές και παραστάσεις διαμαρτυρίας. Τέλος, «μάθαμε» ότι από τη στιγμή που το οικόπεδο είναι εκτός σχεδίου δεν υπάρχουν περιορισμοί χρήσης γης, οπότε είναι «μάταιο» να απαιτήσουμε συγκεκριμένη χρήση. Η αλήθεια όμως είναι απλή: για άλλη μια φορά δεν ακολουθήσαμε την κοινή λογική.
Αν μας ενδιέφερε πραγματικά να καθορίσουμε ως Δήμος τη δραστηριότητα που θα αναπτυχθεί επί του συγκεκριμένου οικοπέδου, θα έπρεπε να έχει προχωρήσει η ένταξή του στο ΣΧΟΑΠ και, ως Δήμος να καθορίσουμε χρήσεις γης συμβατές με αυτή τη δραστηριότητα. Στην πράξη όμως το ΣΧΟΑΠ τορπιλίστηκε αντί να βελτιωθεί και εν τέλει εγκαταλείφθηκε.
Αν μας ενδιέφερε η τουριστική αξιοποίηση του Αντιρρίου, δεν θα είχαμε αφήσει την παραλία του στην τύχη της όλα αυτά τα χρόνια. Θα είχαμε κάνει σειρά αναπλάσεων στις παραλίες του Αντιρρίου πέριξ του οικοπέδου και, θα είχαμε επενδύσει στην τουριστική του ταυτότητα γενικότερα. Είναι λοιπόν οξύμωρο σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο που συμμετέχουν τρεις πρώην Δήμαρχοι και αρκετοί σημαντικοί αντιδήμαρχοι που καθόρισαν τη μοίρα του οικοπέδου, να έχουμε πτώσεις από σύννεφα σχετικά με τον προορισμό του οικοπέδου.
Ο Δήμαρχος ανέφερε ότι προσπαθεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον επενδυτών με δραστηριότητα συναφή με τον τουρισμό. Αγαθή και αξιέπαινη η προσπάθειά του. Άλλωστε δεν ευθύνεται ο ίδιος για την κατάληξη του οικοπέδου ως εκτός σχεδίου χωρίς καθορισμένες χρήσεις γης. Είναι άδικο να κατηγορείται Δήμαρχος τριών μηνών για μια κατάσταση που διαμορφώνεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ωστόσο η προσπάθειές αυτές, αν και καλόπιστες, δεν αρκούν.
Στο χθεσινό Συμβούλιο καταθέσαμε τη δική μας πρόταση. Δεν μείναμε σε διαπιστώσεις, ούτε αρκεστήκαμε να κατηγορήσουμε τους πρώην Δημάρχους που η απραξία τους άφησε το οικόπεδο χωρίς όρους χρήσης γης. Ούτε πιστεύουμε ότι θα καταφέρουμε κάτι με μαύρες σημαίες και παραστάσεις διαμαρτυρίας, πέρα από το να ικανοποιήσουμε το θυμικό της τοπικής κοινωνίας. Έστω και τώρα ο Δήμος μπορεί να σώσει την παρτίδα, παρεμβαίνοντας και καθορίζοντας τη χρήση του οικοπέδου.
Προτείναμε ο Δήμος Ναυπακτίας να μπει στη διαδικασία του πλειστηριασμού και να αγοράσει το συγκεκριμένο οικόπεδο. Αφού αυτό έρθει στην κατοχή του, μπορεί ο ίδιος να το διαθέσει σε ιδιώτη προς αξιοποίηση, καθορίζοντας όμως απολύτως τους όρους με τους οποίους θα γίνει η αξιοποίηση αυτή. Η αγορά μπορεί να γίνει με άτοκο δάνειο από χρηματοδοτικά εργαλεία που είναι διαθέσιμα για Δήμους.
Έτσι μπορούμε να καθορίσουμε την τύχη του οικοπέδου, να το βγάλουμε από το τέλμα του και, να μην επιβαρυνθεί η οικονομική κατάσταση του Δήμου. Η πρόταση αυτή ενσωματώθηκε στην ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Από την αρχή της παρουσίας μας στα κοινά σκοπός μας είναι να συμβάλλουμε με το σχέδιό μας στην ποιότητα ζωής και την τοπική ανάπτυξη. Ανεξάρτητα από το αν είμαστε αντιπολίτευση ή συμπολίτευση καταθέτουμε τις προτάσεις μας και λέμε ναι σε ό,τι ταιριάζει με το σχέδιο που έχουμε καταθέσει δημόσια. Με τα ίδια κριτήρια ασκούμε και την κριτική μας, λέγοντας όχι σε ό,τι συγκρούεται με την κοινή λογική. Η αντιπολίτευση των κραυγών και του λαϊκισμού, μαζί με την απραξία και την απουσία σχεδίου των πλειοψηφιών φέρανε τον τόπο μας στο τέλμα.
Με αφορμή το θέμα των εργοταξιακών δείχνουμε ξανά τον άλλο δρόμο: αυτό των προτάσεων, του σχεδίου, των ιδεών, της ειλικρίνειας, της συνεργασίας. Αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε, πιστεύοντας ότι σύντομα θα γίνει πλειοψηφική η στάση μας.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
