Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος
Εβδομάδες βασιλόπιτας αυτές που διανύουμε. Μέχρι τα τέλη του Φεβρουαρίου κάθε χρόνο φορείς, σύλλογοι και τοπικές κοινότητες δίνουν πολλές ευκαιρίες για συναντήσεις με αφορμή το πρωτοχρονιάτικο έθιμο. Είναι η εποχή που συνειδητοποιείς ότι η τοπική μας κοινωνία παρουσιάζει ποικίλες μορφές οργάνωσης και έκφρασης με βάση το επάγγελμα, την καταγωγή και τα ενδιαφέροντα. Η ανθρώπινη ανάγκη του ανήκειν, το εσωτερικό κίνητρο του ανθρώπου να εντάσσεται σε ένα σύνολο, μια ομάδα, έρχεται σε πρώτο πλάνο. Εκτός όμως από ευκαιρία για συναντήσεις, το έθιμο της βασιλόπιτας είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά συμβαίνει στην τοπική μας κοινωνία, ποιες διεργασίες είναι σε εξέλιξη. Και, να σκεφτείς λίγο πιο αναλυτικά.
Μια από αυτές τις εθιμοτυπικές συνάξεις αφορούσε δύο ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία του Αντιρρίου. Τον μπασκετικό Φαέθωνα και τον ποδοσφαιρικό Ατρόμητο. Μια εκ πρώτης όψεως «απλή» εκδήλωση, έδωσε αφορμές για πολλές σκέψεις. Πρώτη και προφανής, τα συγχαρητήρια που αξίζουν οι Θάνος Ζάκας και Νίκος Κάκκος για τη δουλειά που κάνουν στις δύο ομάδες αντίστοιχα. Γιατί τη διαφορά την κάνουν πάντα οι άνθρωποι.
Επόμενη σκέψη, το ίδιο το γήπεδο. Δεν είναι λίγο ένα μικρό μέρος όπως το Αντίρριο να διαθέτει ένα πραγματικό κλειστό στάδιο με τα όλα του και, ένα άρτιο ποδοσφαιρικό γήπεδο. Παρκέ, αποδυτήρια, κερκίδες, μπασκέτες και όλα τα υπόλοιπα σε άριστη κατάσταση. Γιατί χωρίς γήπεδο και υποδομή, δεν υπάρχει περίπτωση να αναπτυχθεί ομαδική αθλητική δραστηριότητα. Αν δεν υπήρχε το κλειστό και το ποδοσφαιρικό γήπεδο στο Αντίρριο, δεν θα υπήρχε αθλητική δραστηριότητα.
Η αξία του λαϊκού, μαζικού αθλητισμού είναι τεράστια. Πλάθει χαρακτήρες επίμονους που χτίζουν την επιτυχία μέρα μέρα. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, ειδικά για τη νέα γενιά, διδάσκει πολλά στοιχεία που συντείνουν σε μια υγιή προσωπικότητα. Πειθαρχία, προσπάθεια, επιμονή, αποδοχή της αποτυχίας, ομαδικότητα είναι μερικά από τα στοιχεία που «χαρίζει» ο αθλητισμός σε ένα νέο άνθρωπο, πέρα από τα προφανή που αφορούν τη σωματική υγεία. Αν θέλουμε πραγματικά να κρατήσουμε τη νέα γενιά μακριά από εξαρτήσεις όπως ο ψηφιακός εθισμός, το αλκοόλ, το τσιγάρο και τις ψυχοτρόπες ουσίες, το «φάρμακο» είναι αθλητισμός.
Φαίνεται όμως ότι δεν την καταλαβαίνουμε αυτή την αξία του αθλητισμού, αλλιώς θα είχαμε μια στοιχειώδη αθλητική υποδομή και στη Ναύπακτο. Δεν μπορείς να μην σκεφτείς ότι ολόκληρη Ναύπακτος, με πολλαπλάσιο πληθυσμό από το Αντίρριο, δεν κατάφερε τόσα χρόνια να φτιάξει ένα αθλητικό κέντρο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της πόλης. Αν δεν ήταν και ο μακαρίτης ο Παπαχαραλάμπους να δωρίσει το στάδιο στο κράτος, δεν θα υπήρχε τίποτα. Το Παπαχαραλάμπειο όμως είναι κρατικό και όχι δημοτικό. Πέρα από αυτό, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μιας πόλης, δεν αρκεί. Πραγματικά το «κλειστό» είναι κάτι που λείπει από την πόλη και αυτό είναι ντροπή. Η έλλειψη χρημάτων δεν αποτελεί δικαιολογία, αφού για άλλα πράγματα αντίστοιχου κόστους, λεφτά υπάρχουν.
Μια άλλη σκέψη αφορά τον χορηγό των δύο ομάδων, την Γέφυρα. Η Γέφυρα επέλεξε να διαθέτει πόρους σε δυο μικρές, τοπικές ομάδες, που δεν εξασφαλίζουν κάποια σημαντική προβολή της. Με τα ίδια χρήματα θα μπορούσε να εξασφαλίσει μεγαλύτερη προβολή. Επομένως αποτελεί συνειδητή επιλογή της διοίκησης και του Διευθυντή Επικοινωνίας Γ. Φρέρη η στήριξη της αθλητικής δραστηριότητας της τοπικής κοινωνίας. Η τοπική μας κοινωνία χρειάζεται περισσότερες τέτοιες χορηγίες ουσίας. Αυτό είναι το «μαζί» που συμβολίζει η από κοινού διοργάνωση της εκδήλωσης από τις δύο ομάδες.
Το Αντίρριο λοιπόν ως τοπική κοινωνία δείχνει το δρόμο. Όταν οι άνθρωποι λειτουργούν μαζί, εφόσον υπάρχει η απαραίτητη υποδομή και όταν οι επιχειρήσεις κοιτούν την ουσία της επικοινωνίας και όχι την επιφάνεια, τότε πάμε μπροστά.
Κλείνοντας, ευχές το 2020 να φέρει επιτυχίες σε παρκέ, χορτάρι, ταρτάν αλλά και θρανία. Και με την προσωπική μου ελπίδα ότι σύντομα θα συζητάμε στο Δημοτικό Συμβούλιο για το νέο αθλητικό κέντρο της Ναυπάκτου, που τόσο λείπει.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
