Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος
Πληροφορικός, Λέκτορας ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας
Με την απλή αναλογική αλλάζουν όσα ξέραμε για τις δημοτικές εκλογές.
Πριν ο Δήμαρχος τα έπαιρνε όλα. Έδρες στο Συμβούλιο, αντιδημάρχους, στελέχη δημοτικών οργανισμών.
Ο Νόμος του έδινε απόλυτη πλειοψηφία και αποφάσιζε μόνος του για όλα. Μόνο όποιος υποψήφιος σύμβουλος ήταν έξυπνος ή τυχερός και έβλεπε νωρίς ποιος θα βγει Δήμαρχος, είχε πιθανότητα να διοικήσει.
Το Δημοτικό μας Συμβούλιο έχει 27 έδρες. Με τον παλιό νόμο ο Δήμαρχος έπαιρνε τις 17 από τις 27. Οι υπόλοιπες παρατάξεις μοιράζονταν τις υπόλοιπες 10, ενώ μένανε έξω από τη διοίκηση. Με την απλή αναλογική όμως ο Δήμαρχος θα έχει το πολύ τις 8 από τις 14 έδρες που χρειάζεται. Για τις 6 που του λείπουν, θα πρέπει να συνεργαστεί με παρατάξεις της αντιπολίτευσης.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι ένας συνδυασμός του 15, του 12 ή του 8%, πλέον συμμετέχει στη διοίκηση του τόπου μας. Σημαίνει ότι ο επόμενος Δήμαρχος δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Οι μικροί συνδυασμοί μέχρι χθες ήταν μια ρομαντική, χαμένη ψήφος. Σήμερα όμως μπορούν να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση του τόπου μας.
Τώρα η πλειοψηφία θα είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Τι συνεργασία όμως θέλουμε; Ποιες παρατάξεις θα στείλουμε δυνατές στο Συμβούλιο για να στηρίξουν τον επόμενο Δήμαρχο;
Φυσικά οι συνεργαζόμενες παρατάξεις, οι εταίροι, θα πάρουν κάποιες θέσεις. Αντιδημαρχίες, δημοτικοί οργανισμοί και πάει λέγοντας. Αυτό όμως είναι συνεργασία ή μοιρασιά καρεκλών;
Χορτάσαμε λυκοφιλίες που λήγουν λίγους μήνες πριν τις εκλογές. Παράγοντες που ψάχνουν τον επόμενο που θα ανταλλάξει την καρέκλα με ψήφους, αντί να μοιράζονται ιδέες, ικανότητες και ήθος.
Με την ψήφο μας να επιβάλλουμε συνεργασία θέσεων, έργων και στόχων. Να τους βάλουμε να κάτσουν και να διαμορφώσουν μαζί το μέλλον του τόπου και όχι το δικό τους μέλλον.
Μια συμφωνία πάνω από το τραπέζι που να την βλέπει κάθε πολίτης. Μια συμφωνία με την κοινωνία και όχι με παράγοντες.
Στη Ναυπακτία όλοι είμαστε γνωστοί. Ξέρουμε όλοι ποιοι είναι σταθεροί σε θέσεις και ιδέες και, ποιοι κυνηγάνε την καρέκλα. Ξέρουμε ποιοι διακρίνονται για το ήθος τους στη διαχείριση των κοινών. Ξέρουμε ποιοι έχουν και τα προσόντα και την εμπειρία να διοικήσουν. Και ξέρουμε ποιοι είναι μάστορες στο μετεκλογικό μοίρασμα της εξουσίας, στη μάχη της θεσούλας, της καρεκλίτσας.
Με τον νέο εκλογικό νόμο όλοι οι συνδυασμοί, μικροί και μεγάλοι, μπορούν να διοικήσουν. Η μόνη χαμένη ψήφος είναι αυτή που θα δώσουμε σε όσους ζουν από τον Δήμο αντί να προσφέρουν σε αυτόν.
Παράλληλα, μπορούμε πια να ψηφίσουμε όποιον θέλουμε για πρόεδρο στο χωριό ή την πόλη και να ψηφίσουμε για Δήμαρχο ανεξάρτητα από τον Πρόεδρο. Στο προηγούμενο σκηνικό ο ψηφοφόρος της μικρής κοινότητας που ήθελε να ψηφίσει τον Χ για πρόεδρο στο χωριό του, ήταν αναγκασμένος να ψηφίσει και τον Δήμαρχο που είχε καταφέρει να έχει τον Χ στο δικό του ψηφοδέλτιο. Τώρα πλέον ο τοπικός Πρόεδρος είναι ανεξάρτητος από τους υποψηφίους Δημάρχους. Άλλο ψηφοδέλτιο, άλλος φάκελος, άλλη κάλπη. Μπορεί ο ψηφοφόρος να επιλέξει και τον Πρόεδρο που θέλει για το χωριό του, αλλά και να ψηφίσει για Δήμαρχο αυτόν που θεωρεί ικανό.
Δεν είναι μια ωραία ευκαιρία να βάλουμε στο τιμόνι του τόπου μας άξιους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στα κλειστά κυκλώματα εξουσίας που μοιράζονται τις καρέκλες; Είναι καιρός μετεκλογικά να μοιραστούν ιδέες και ικανότητες αντί για καρέκλες και η κουτάλα. Ίσως έτσι αλλάξει κάτι για όλους μας.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Εμπρός”
