Πώς έφτασε εδώ η Ενωτική Πρωτοβουλία; Τι είναι αυτό που οδηγεί σειρά στελεχών να αποχωρούν το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας πίσω τους το άρμα που κέρδισε στο δεύτερο γύρο των εκλογών του 2014 με ποσοστό 60%; Η ανάλυση, για να οδηγηθούμε στην απάντηση, προφανώς και δεν είναι μονοδιάστατη, όμως θα μου επιτρέψετε να εστιάσω σε κάτι, κατά την άποψή μου σημαντικό, σε βαθμό μάλιστα που εξηγεί αρκετά και την πορεία της ομάδας έως σήμερα.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, και φτάνοντας στις εκλογές του 2014, κάποιος φαίνεται πως δεν διάβασε καλά τα συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ο Τάκης Λουκόπουλος μπορεί να αποτέλεσε την ισχυρή συγκολλητική ουσία του σχήματος της Ενωτικής Πρωτοβουλίας, όμως, όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν και τόσο ισχυρός, όπως αρχικά θεωρήθηκε.
Για ρίξτε μια ματιά λίγο στα αποτελέσματα στον πρώην Καποδιστριακό δήμο Ναυπάκτου, και κάντε μια μικρή αναδρομή πίσω στο χρόνο, κοιτάζοντας πάντα την πρώτη Κυριακή των εκλογών. Ο νυν δήμαρχος το 2014 κατέλαβε την πρώτη θέση με ποσοστό 31,5%, όταν ο Θ. Παπαθανάσης το 2010 πήρε 30,6%, ο Κ. Κονίδας το 2006 ξεπέρασε το 35% και το 2002 ο ίδιος υποψήφιος πήρε κάτι λιγότερο από 40%. Αυτά για τα «μέσα» που λέμε σήμερα μετρώντας τις δυνάμεις των υποψηφίων.
Ερώτηση, πολύ κρίσιμη: η νίκη ήταν προσωπική του Τ. Λουκόπουλου, ως η ισχυρή συγκολλητική ουσία που αναφέραμε ή συλλογική; Από τη στιγμή που μιλάμε για ένωση δυνάμεων, θα μου επιτρέψετε να γείρω προς τη δεύτερη περίπτωση, μην υποτιμώντας φυσικά το πρόσωπο το δημάρχου, το οποίο υπήρξε σε κάθε περίπτωση κομβικό για τα όσα ζήσαμε στις τελευταίες εκλογές. Γιατί όμως η συγκεκριμένη κλίση μου; Μα γιατί φυσικά με όλο αυτό το πήγαινε έλα ισχυρών στελεχών εκτός του κέντρου του δήμου, η Ενωτική Πρωτοβουλία κατάφερε να πάρει περισσότερες από 3.000 ψήφους στις πέντε «εκτός» δημοτικές ενότητες.
Τι συνέβη όμως στη συνέχεια; Όλους αυτούς του ισχυρούς παίκτες κάποιος τους υποτίμησε, και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως αυτός ήταν ο δήμαρχος. Κάποιος, απέφυγε τον ισότιμο και χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς διάλογο, επιδιώκοντας μία περισσότερο προσωπική πολιτική παρασκηνίου, έχοντας φυσικά σε αυτή του την επιλογή τη «στήριξη» που του παρείχε η στενή του σχέση με τον Τ. Λουκόπουλο.
Είναι φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος, στον οποίο αναφέρεται η ανάλυσή μου, υπήρξε θύμα του πολιτικού του παρελθόντος, μιας και μέσω της τακτικής που ακολούθησε αντιφεγγίζει η προσωπικότητα εκείνου που ανδρώθηκε μέσα σε ένα μονολιθικό περιβάλλον κομμουνιστικού κόμματος. Πίστεψε, πολιτικά αφελώς όπως αποδείχτηκε, ότι μόνο η «ηγεσία» αποτελεί την πρωτοπορία, δίνοντας μόνο σε αυτή το δικαίωμα να κατανοεί τους συσχετισμούς των δυνάμεων. Στην «ισχυρή» ηγεσία, κατά τον ίδιο, ανήκει η ευχέρεια του ανακατέματος της τράπουλας, παίζοντας πάντα με τους δικούς της όρους, αλλά και κάνοντας ελιγμούς όποτε αυτή θέλει, αλλάζοντας ανάλογα με την περίσταση θέσεις, με στόχο φυσικά τι άλλο από την εξασφάλιση των δυνάμεων που απαιτούνται για να γίνει η δουλειά.
Από την αρχή υπήρξε κάτι περισσότερο από εμφανές, το ότι όσο ισχυρές κι αν ήταν οι από κάτω προσωπικότητες, η ομάδα δεν λειτουργούσε πρακτικά ως μια σύνθεση μερών, πατώντας περισσότερο πάνω στη λογική του ενός ανδρός αρχή. Και μην μπερδευόσαστε, δεν μιλάμε για το εάν είχαν ελευθερία κινήσεων τα στελέχη της ομάδας στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, που είχαν περισσότερη και από το φυσιολογικό, αλλά για το πώς αυτή (σσ η ομάδα) λειτουργούσε χαράσσοντας πολιτική και επικοινωνία, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο, όσο και προς την κοινωνία. Η Ενωτική Πρωτοβουλία, σχεδόν εξαρχής, έδινε την εντύπωση στα συγκεκριμένα δύο γήπεδα ότι ακολουθούσε μία καθορισμένη γραμμή, αποφασισμένη από τα ανώτατα κλιμάκια της «ηγεσίας», ή πολύ κοντά σε αυτή, η οποία επέλεξε να περιχαρακώσει την εσωκομματική της λειτουργία, μην παίρνοντας υπόψη τις διαφορετικές τάσεις και απόψεις που υπήρχαν.
Συνέπεια της συγκεκριμένης τακτικής ήταν και αυτό που συνέβη, και που συμβαίνει συνήθως σε όλα τα κλειστά συστήματα εξουσίας. Επήλθαν ρηγματώσεις σε εσωτερικό επίπεδο, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οδηγώντας εν τέλει στην αποδιάρθρωση της ίδιας της παράταξης. Η πολιτική γαλούχηση, δε, του προσώπου για το οποίο σας μιλώ, σε συνδυασμό με την ασυγκράτητη κατά βάση συναισθηματική εκδικητικότητα που διέπει ένα- δύο άλλα πρόσωπα της ομάδας, οδήγησαν την Πρωτοβουλία στο σημείο που είναι τώρα, να ψάχνει δηλαδή τρόπους και μεθόδους να διαγράψει στελέχη της, θυμίζοντας τις αλήστου μνήμης ημέρες της κομματικής γραφειοκρατίας.
Υγ: Είναι εντυπωσιακό το ότι ένας κατά τεκμήριο ευφυής πολιτικός, όπως είναι ο Κ. Καρακώστας, παγιδεύτηκε λόγω παρελθόντας σε τακτικές που είναι κατάλληλες για κλειστά συστήματα εξουσίας, όμως δεν ισχύει το ίδιο και για τα πολυτασικά σχήματα όπως ήταν αυτό της Ενωτικής Πρωτοβουλίας. Αυτό φρονώ πως αποδείχτηκε και η αχίλλειος πτέρνα του…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Εμπρός”
